Artykuły

Jak budować

Ściana trójwarstwowa może mieć od 40 do ponad 50 cm grubości. W ścianie tej warstwa nośna przenosi obciążenia konstrukcyjne, izolacyjna odpowiada za ochronę termiczną i akustyczną, zaś licowa (elewacyjna) zabezpiecza ścianę przed wpływami zewnętrznymi i nadaje jej estetyczny wygląd. Szczególnym rozwiązaniem ściany trójwarstwowej jest ściana ze szczeliną powietrzną, która jest niezbędna przy ocieplaniu konstrukcji wełną mineralną. Przy jednoetapowym wykonaniu, wszystkie warstwy wznosi się równocześnie. Przy dwuetapowym, najpierw wznosi się ściany nośne i nakrywa je dachem, a następnie układa izolację cieplną z wełny mineralnej lub styropianu. Ostatnią czynnością jest wykonanie warstwy zewnętrznej, do której można użyć cegieł klinkierowych, sidingu lub innego materiału.

Murowanie

Zależnie od zastosowanego materiału ściennego, warstwę nośną muruje się na grube lub cienkie spoiny. Używa się zwykłych zapraw cementowo-wapiennych w postaci gotowych mieszanek lub przygotowywanych na budowie.
Elementy o najwyższej dokładności wymiarów, jak np. bloczki z betonu komórkowego, łączy się na cienkowarstwowe zaprawy klejowe. Cegły ceramiczne i silikatowe muruje się na tradycyjne zaprawy. Podczas wznoszenia muru należy zwrócić uwagę, aby zaprawa nie zwisała ze spoiny ani nie wpadała pomiędzy ścianę nośną a osłonową. W przypadku konstrukcji ze szczeliną może to doprowadzić do przegrodzenia jej światła lub zatkania dolnych otworów wentylacyjnych. Zadaniem szczeliny wentylacyjnej jest umożliwienie ruchu powietrza od dołu do góry. Dzięki temu nie istnieje ryzyko zawilgocenia izolacji termicznej. Szczególnie starannie trzeba wykonywać spoiny w ścianach osłonowych niewymagających tynkowania, gdyż mogą one popsuć wygląd elewacji. Decydując się na wybór materiału konstrukcyjnego na ściany trójwarstwowe należy wziąć pod uwagę łatwość późniejszej obróbki, o czym, niestety, wiele osób zapomina. Odpowiedni wybór materiału konstrukcyjnego zaoszczędza czas i pieniądze podczas wykańczania ścian wewnątrz budynku.

Kotwienie

Kotwy wiążą warstwę nośną z elewacyjną. Rozmieszcza się je w co drugiej lub co trzeciej spoinie poziomej ściany nośnej, w rozstawie co ok. 30-50 cm. Elementy ściany nośnej powinny mieć te same wymiary co elewacyjnej lub stanowić ich wielokrotność. Wówczas uniknie się doginania kotew po to, by trafiły w spoiny w obu warstwach murów.
Kotwy osadza się w spoinie na głębokość min. 5 cm. Ich długość musi być tak dobrana, aby również w warstwę elewacyjną wchodziły na tę samą głębokość. Można stosować kotwy z ocynkowanego drutu stalowego o średnicy 4-6 mm, ale są też mocowania wyspecjalizowane: do ścian murowanych na zwykłe spoiny używa się kotew o średnicy 4 mm, zagiętych z jednej strony, zaś do murowanych na cienkie spoiny - kotew spłaszczonych z jednej strony lub wykonanych z płaskownika. Wełnę mineralną mocuje się kotwami wbijanymi lub wkręcanymi, wyposażonymi w talerzyk dociskowy. Kapinos, czyli specjalnie ukształtowany rowek, odprowadza skraplającą się wilgoć do szczeliny powietrznej, z której następnie odparowuje.
Końcówki kotew w obu warstwach powinny być zagięte na co najmniej 3 cm. Na 1 m2 muru powinno znaleźć się 5 kotew w rozstawie 75x50 cm (pion x poziom). W narożnikach i wokół otworów budowlanych kotwy muszą być rozmieszczone co 25 cm.
W ścianach ze szczeliną powietrzną stosuje się kotwy z kapinosem, który musi się znajdować w szczelinie. W najniższym punkcie ściany wentylowanej należy umieścić otwory odpływowe, które odprowadzą nadmiar skroplin na zewnątrz.

Ocieplenie

Podczas wykonywania izolacji należy pamiętać, aby pomiędzy płytami materiału izolacyjnego nie mogą pozostawać jakiekolwiek przerwy, bowiem miejsca te mogą stać się mostkami termicznymi. Powierzchnia materiału izolacyjnego nie może być uszkodzona.
Styropian - płyty należy układać w dwóch warstwach, przy czym w każdej poszczególne elementy muszą być przesunięte względem siebie w pionie i poziomie o 10-15 cm. Złącza płyt z drugiej warstwy nie mogą się pokrywać ze złączami w pierwszej warstwie. Również te miejsca mogą być mostkami termicznymi. Masę klejącą należy nanosić na płyty styropianowe tak, by na obwodzie płyty znajdował się ciągły pas szerokości co najmniej 3 cm, zaś na pozostałej powierzchni placki kleju o średnicy 8-12 cm. Grubość warstwy kleju nie powinna przekraczać 1 cm. Po nałożeniu zaprawy, płytę należy mocno docisnąć do ściany, aż do uzyskania równej płaszczyzny z sąsiednimi płytami. Masę klejąca wyciśniętą poza płytę należy usunąć. Styropian można mocować także za pomocą kołków, w liczbie min. 4-5 na 1 m2 ściany; głębokość zakotwienia w ścianie konstrukcyjnej powinna wynosić min. 6 cm.
Wełna mineralna - na zamocowane w ścianie konstrukcyjnej kotwy nabija się płyty izolacji, które następnie dociska się talerzykami dociskowymi. Przypominamy, że styki płyt muszą być szczelne.
Izolację z wełny mineralnej należy układać bardzo starannie. Materiał nie może się wybrzuszać i musi być równo dociśnięty do ściany konstrukcyjnej.
W przypadku ocieplania ściany trójwarstwowej wełną mineralną niezbędne jest zachowanie szczeliny wentylacyjnej, warto więc
w tym przypadku użyć kotew z tulejkami dystansowymi. Zapewnią one identyczną wielkość szczeliny w każdym jej miejscu. Kotwy nie mogą wypadać w pionie w jednej linii. Kolejne rzędy powinny być przesunięte o ok. 50 cm.

Wykończenie

Wykończenie ściany trójwarstwowej mogą stanowić: cegły klinkierowe, kamień, siding lub inne materiały ścienne.
Jeśli konstrukcja ściany trójwarstwowej zakłada szczelinę wentylacyjną, wówczas jej szerokość powinna wynosić 2,5-5 cm, a na całej wysokości ściany nie mogą znajdować się jakiekolwiek przegrody.
Przepływ powietrza pod elewacją umożliwiają otwory wentylacyjne umieszczone u dołu i u góry ściany. Wykonuje się je przez pozostawienie pustych spoin pionowych w odstępach co ok. 1 m. Otwory powinny być osłonięte kratkami z tworzywa, co zabezpieczy ścianę przed przedostawaniem się do jej wnętrza owadów.
Jeżeli warstwa osłonowa jest wysunięta poza obrys cokołu o ponad 2 cm, jej wysokość nie powinna przekraczać 3 m.

Podsumowanie
Ściany trójwarstwowe, mimo swoich wielu zalet i walorów estetycznych (duża gama materiałów elewacyjnych) nadal pozostają najdroższym rozwiązaniem na rynku. Oprócz tego czas wykonania ścian warstwowych jest znacznie wyższy aniżeli jednowarstwowych. Wiele mówi się o trwałości ścian trójwarstwowych, jednak trwałość do nic innego, jak poprawne wykonanie ściany, nawet najdroższa i najlepsza ściana może nie przetrwać zbyt długo, jeżeli nie zostanie poprawnie wykonana. Dlatego bardzo ważne jest, aby ściany trójwarstwowe możliwie często kontrolować na etapie murowania. Sprawdzenie jakości robót, gdy wszystko zostanie zakryte, będzie praktycznie niemożliwe. Warto też wiedzieć, że na warstwie elewacyjnej nie można opierać żadnych części konstrukcji budynku, na przykład elementów nośnych balkonów czy tarasów, co też jest dużym ograniczeniem
w rozwiązaniach architektonicznych.

PRZYKŁADOWE ROZWIĄZANIA:

• Beton komórkowy odmiany 600, gr. 24 cm na zaprawie ciepłochronnej + izolacja 12 cm + beton komórkowy odmiany 600, 12 cm + tynk mineralny 1,5 cm - U=0,18 W/m2K.

• Beton komórkowy odmiany 600, gr. 24 cm na zaprawie ciepłochronnej + izolacja 12 cm + szczelina 2,5 cm + cegły klinkierowe 12 cm - U= 0,20 W/m2K.

• Pustaki ceramiczne MAX gr. 29 cm + izolacja 12 cm + cegły pełne 12 cm + tynk mineralny 1,5 cm - U=0,25 W/m2K.

• Cegły kratówki gr. 25 cm + izolacja termiczna 12 mm + cegły kratówki 12 cm + tynk mineralny 1,5 cm - U=0,26 W/m2K.

• Pustaki ceramiczne U 220 gr. 25 cm + izolacja 12 cm + cegły klinkierowe 12 cm - U=0,28 W/m2K. n Bloczki silikatowe gr. 18 cm + izolacja 12 cm + cegły silikatowe elewacyjne 12 cm - U= 0,28 W/m2K. Współczynnik przenikania ciepła izolacji termicznej λ=0,040 W/mK.