Artykuły

Taras, czy to duży, czy mały, znajdujący się nad pomieszczeniem ocieplanym bądź nieocieplanym, musi być odpowiedniouszczelniony. Jeśli tak się nie stanie, woda - szczególnie ta zamarzająca w zimie - będzie się dostawała pod okładzinę i zniszczy jego konstrukcję.

Większość tarasów to konstrukcje betonowe. Są trwałe, ale narażone na uszkodzenia wskutek nieprawidłowego wykonania. Opisujemy prawidłową budowę tarasu, bowiem tylko wtedy hydroizolacja spełni swoje zadanie.

Warstwa spadkowa

Wykonuje się ją z betonu klasy B 15 na płycie tarasowej lub stropie, nad pomieszczeniem. Musi być nachylona w kierunku zewnętrznej krawędzi tarasu, aby ułatwiać spływanie wody. Grubość warstwy w najcieńszym miejscu wynosi - 3,5-4 cm, zaś konieczny spadek - 1,5-2% oznacza, iż jeśli taras ma ok. 3 m szerokości, to w najgrubszym miejscu powinno być ok. 10 cm betonu. Alternatywą jest nałożenie zaprawy wyrównawczej.

To szczeliny konstrukcyjne taśm uszczelniających. przejmujące naprężenia, które powstają wskutek ruchów warstw tarasu. Muszą przechodzić przez wszystkie jego warstwy, z pominięciem elementów konstrukcyjnych (płyta tarasowa lub strop nad pomieszczeniem). Powinny znaleźć się między ścianą budynku a tarasem oraz dzielić taras na pola o bokach 2x2 m lub 3x3 m. Wykonane w warstwie spadkowej muszą być przeniesione na warstwę dociskową i okładzinę - dylatacja przebiega w szczelnie pomiędzy płytkami. Dylatacje wypełnia się trwale elastycznym materiałem: paskami styropianu, taśmami uszczelniającymi lub sznurem polipropylenowym. Na koniec osłania się je mrozoodpornym silikonem.

Najnowszą, bardzo skuteczną metodą izolacji tarasu jest tzw. bezspoinowe uszczelnienie alternatywne. Ma postać proszku, który po rozmieszaniu z wodą daje plastyczną masę, nadającą się do nakładania wałkiem, pędzlem lub natryskiwania. Przykrywa ono i wypełnia drobne rysy w powierzchni, eliminując zbieranie się w szczelinach wody i powstawanie miejsc narażonych na pleśń oraz szkodliwe drobnoustroje. Hydroizolację nakłada się w dwóch warstwach; ostateczna ich grubość nie może być mniejsza niż 2 mm. Tradycyjnie izolacja przeciwwodna wykonywana jest na warstwie spadkowej z papy termozgrzewalnej lub na osnowie poliestrowej. Pierwszą układa się dwiema warstwami, używając lepiku jako spoiwa. Poszczególne pasy w każdej warstwie muszą być układane z zakładem, wynoszącym ok. 8-10 cm. Końce pasów materiału należy wywinąć na ścianę domu na wysokość ok. 10-20 cm. Papy termozgrzewalne układa się jednowarstwowo. Bardziej skutecznym rozwiązaniem jest hydroizolacja z folii: płaskiej oraz tłoczonej a także z mat drenażowych i embrany samoprzylepnej produkowanej z folii lub tkaniny i powleczonej bitumiczno-kauczukową warstwąklejącą. Materiały te także układa się na zakład i wywija na ściany. Membrany dzięki swej budowie, oprócz ochrony przed wodą, umożliwiają wentylację i osuszenie sąsiadujących z nimi warstw tarasu.

Najczęściej układa się je pod warstwą dociskową. Maty drenażowe stosuje się w połączeniu z innymi powłokami hydroizolacyjnymi. W ich przetłoczeniach znajdują się bowiem otwory, przez które przedostaje się woda z górnych warstw tarasu i spływa po umieszczonej pod spodem hydroizolacji. Umożliwia to swobodny odpływ wody przenikającej przez pokrycie, zapobiegając skutkom jej zamarzania. Kolejne rozwiązanie to powłoki bezspoinowe, nazywane foliami w płynie (całkowicie nie przepuszczają wody). Mają postać pasty tiksotropowej, półpłynnej masy bitumicznej modyfikowanej kauczukiem lub masy na bazie żywic polimerowych. Zazwyczaj są to produkty jednoskładnikowe, choć dostępne są również masy dwuskładnikowe, mineralne.

Warstwa dociskowa i hydroizolacyjna

To rozwiązanie jest spotykane w konstrukcjach tradycyjnych. Warstwy te nie są konieczne, jeśli stosuje się uszczelnienie alternatywne, które umożliwia mocowanie okładziny bezpośrednio do niego. Warstwa dociskowa, o grubości 4-5 cm (jednakowej na całej powierzchni tarasu), stanowi podłoże pod okładzinę. Przenosi obciążenia użytkowe z nawierzchni tarasu i chroni warstwy znajdujące się niżej. Wykonuje się ją w technologii jastrychu pływającego z betonu B 15 wzmocnionego siatką przeciwprężną lub z zaprawy cementowej, pamiętając o przeniesieniu również na tę warstwę dylatacji. Jeśli powierzchnia tarasu jest duża, lepiej zamiast układania siatki wykonać zbrojenie z prętów stalowych układanych na krzyż. Na warstwie dociskowej wykonuje się hydroizolację podpłytkową - po uprzednim zagruntowaniu podłoża - z płynnych folii poliuretanowych oraz szlamów mineralnych. Układa się ją w dwóch warstwach, nanosząc preparat pędzlem, pacą lub szczotką w odstępie 4-8 godzin. Hydroizolacji nie można nanosić podczas deszczu i silnego nasłonecznienia, później zaś należy chronić ją przed czynnikami atmosferycznymi przez około dobę. Dostępne są także systemy uszczelnień w postaci płynnej folii wraz z niezbędnymi taśmami, narożnikami i mankietami uszczelniającymi. Hydroizolację podpłytkową trzeba wyprowadzić na pionowe płaszczyzny konstrukcji, aby zabezpieczała przed zawilgoceniem główną hydr izolację. Po wykonaniu wszystkich warstw tarasu można przyklejać okładzinę.

Taras ocieplany

Wykonuje się go nad pomieszczeniami. Waga warstw jest duża (wylewka cementowa, z której wykonywane są warstwy spadkowa i dociskowa waży ok. 20 kg/m2/cm grubości) i musi być brana pod uwagę przy obliczaniu wytrzymałości stropu. Układ warstw jest niemal podobny, jak tarasu nieocieplonego, ale między warstwą spadkową a dociskową znajduje się izolacja termiczna. Pod nią jest paroizolacja, chroniąca przed dostępem pary wodnej przedostającej się z niżej położonych pomieszczeń. Na ociepleniu układa się hydroizolację, zapobiegającą przedostawaniu się do niego wody opadowej. Paroizolacja - wykonywana jest z folii i układana na zakład. Jeśli powłoka ma być elastyczna, można zastosować płynne folie lub polimery. Ułatwiają one dokładne zabezpieczenie trudnych miejsc, takich jak naroża. Warstwa termoizolacyjna - powinna mieć grubość co najmniej 12 cm, wykonuje się ją ze styropianu EPS 100-038 i 200-036 oraz polistyrenu ekstrudowanego. Fazowane krawędzie płyt umożliwią wykonanie szczelnego połączenia. Hydroizolacja - budowa tej warstwy zależy od sposobu odprowadzania wody. Może on polegać na dokładnym uszczelnieniu pokrycia tuż pod posadzką lub na zastosowaniu drenażu odprowadzającego przenikającą przez pokrycie wodę po izolacji przeciwwilgociowej. W pierwszym przypadku na termoizolacji należy umieścić izolację przeciwwilgociową z folii (chroni ocieplenie przed zawilgoceniem podczas wykonywania warstwy dociskowej). Folię układa się na zakład i z wywinięciem na ścianę. W drugiej metodzie na termoizolacji kładziona jest folia drenażowa, w której znajdują się otwory umożliwiające przenikanie wody i spływanie jej do krawędzi tarasu. Okładzinę kładzie się na warstwie dociskowej, z pominięciem hydroizolacji podpłytkowej. W tarasach ocieplanych - pomiędzy warstwami - są naprężenia, które mogą doprowadzić do rozerwania papy lub folii izolacyjnej. Zalecane jest więc wykonywanie warstwy poślizgowej z piasku zmieszanego z talkiem technicznym w stosunku 2:1 (w przypadku papy), bądź z czystego talku (w przypadku folii). Często również pod warstwą dociskową układa się warstwę poślizgową, np. z włókniny poliestrowej.