Taras nad pomieszczeniem – szczegóły wykonania
Tarasy są ozdobą naszych domów pod warunkiem, że pozostają w dobrym stanie przez lata. Stanie się tak, jeśli dokonamy właściwego doboru materiałów budowlanych i prawidłowo je zastosujemy. Przede wszystkim należy dopilnować, aby projekt domu z tarasem znajdującym się nad pomieszczeniem ogrzewanym zawierał schemat połączenia ściany z podłożem, nazywanego uszczelnieniem pachwinowym. Powinien on także uwzględniać rozwiązania materiałowo- -konstrukcyjne zastosowane w tych miejscach, czyli dokładne opisy poszczególnych warstw, kolejność ich ułożenia i rodzaj użytych materiałów. Aby mieć szczelny i trwały taras czy balkon inwestor powinien nie tylko zatrudnić dobrą ekipę wykonawczą, lecz także zgłębić tajniki tego zagadnienia. Lepiej zawczasu przygotować się do prac niż potem dokonywać uciążliwych, czasochłonnych i kosztownych remontów. Błędy popełniane podczas wykonywania warstw tarasowych bywają przyczyną usterek ograniczających funkcje użytkowe zarówno tarasu, jak i pomieszczeń znajdujących się pod nim. W większości przypadków destrukcyjny wpływ na konstrukcję tarasu ma woda, to zaś jest skutkiem źle dobranej albo nieprawidłowo wykonanej hydroizolacji. Taras będzie znakomicie pełnił założone funkcje dłużej niż do pierwszego deszczu czy mrozu, jeżeli zostanie poprawnie zaprojektowany, a później wykonany. Wydawałoby się, że jest to rzecz oczywista, jednak w tym przypadku nawet drobne niedociągnięcia są przyczyną poważnych usterek. Ich naprawa pochłania czas, a także jest dużym obciążeniem finansowym. Taras może znajdować się bezpośrednio na ziemi, opierać się na słupach lub ścianach, pod którymi znajduje się wolna przestrzeń bądź pomieszczenie ogrzewane.
Przykład uszczelnienia tarasu nad pomieszczeniem ogrzewanym – powierzchniowe odprowadzanie wody: 1. wypełnienie elastyczne, 2. elastyczna zaprawa uszczelniająca, 3. okładzina ceramiczna na kleju elastycznym (klasy C2 S2 lub C2 S1), 4. elastyczna taśma uszczelniająca, 5. sznur polipropylenowy, 6. dylatacja brzegowa, 7. rolowana bitumiczna izolacja przeciwwodna, 8. termoizolacja, 9. jastrych spadkowy na warstwie sczepnej, 10. płyta konstrukcyjna, 11. elastyczna zaprawa do wypełniania spoin, 12. jastrych, 13. paroizolacja.
Warstwy tarasu
Taras nad pomieszczeniem ogrzewanym składa się z:
-- warstwy spadkowej – wykonywanej bezpośrednio na stropie lub płycie tarasowej, zalecane nachylenie 2-2,5%. Warstwy znajdujące się powyżej będą miały jednakową grubość, zatem takie samo nachylenie;
-- paroizolacji – wykonuje się ją na warstwie spadkowej. Uniemożliwia penetrację pary wodnej przez strop w wyższe warstwy tarasu;
-- izolacji termicznej – zapobiega wychładzaniu się stropu. Dzięki niej strop zimą nie przemarza, a latem jest ograniczone nagrzewanie;
-- izolacji bitumicznej rolowanej – zapobiega dostaniu się wody do izolacji termicznej podczas wykonywania warstwy dociskowej;
-- warstwy dociskowej – z jastrychu podkładowego o wytrzymałości na ściskanie przynajmniej 20 MPa. Minimalna grubość warstwy dociskowej nie powinna być mniejsza niż 5,5 cm;
-- warstwy hydroizolacyjnej podpłytkowej – wykonuje się ją z elastycznego materiału mineralnego (np. elastycznego szlamu uszczelniającego), do którego bezpośrednio mocowane są okładziny ceramiczne;
-- okładziny ceramicznej – ostatnim etapem jest ułożenie mrozoodpornych płytek ceramicznych, które mocuje się zaprawą klejową przeznaczoną do podłoży wymagających i krytycznych.
Bardzo ważnym momentem przy budowie tarasu jest mocowanie balustrady – należy to uwzględnić na etapie projektu. Zaleca się mocowanie balustrad od spodu płyty tarasowej lub od czoła. W przypadku mocowania od wierzchu płyty, balustradę należy umieścić w niej przed naniesieniem kolejnych warstw. Nie jest dopuszczalne mocowanie balustrady od wierzchu po wykonaniu wszystkich warstw tarasu, gdyż powoduje uszkodzenie warstw izolacyjnych.
Do uszczelniania naroży są przeznaczone odpowiednio wyprofilowane elementy: a) narożnik wewnętrzny, b) narożnik zewnętrzny
Jak uszczelniać
Spośród dostępnych rozwiązań najskuteczniejsze są mineralne uszczelnienia zespolone, które nanosi się bezpośrednio pod okładziną ceramiczną, dzięki czemu jastrych nie ulega zawilgoceniu.
Do zabezpieczenia jastrychu i przygotowania podłoża warto stosować dwuskładnikowe uelastycznione zaprawy uszczelniające.
Szczelina dylatacyjna: 1 – płytki ceramiczne, 2 – spoina elastyczna z masy silikonowej, 3 – preparat poprawiający przyczepność masy silikonowej, tzw. primer, 4 – sznur polietylenowy, 5 – płyta dociskowa.
Nakłada się je warstwą o grubości ok. 2 mm, do dalszych prac można przystąpić już po 3-4 dniach. W miejscach, gdzie mogą wystąpić przeprężenia (połączenie płyta tarasowa- ściana, dylatacje) należy wkleić elastyczne taśmy uszczelniające. Do uszczelniania naroży są przeznaczone odpowiednio wyprofilowane elementy (narożniki wewnętrzne i zewnętrzne).
Wielu producentów materiałów i systemów hydroizolacji oferuje również elementy kształtowe, które znacznie ułatwiają prowadzenie prac. Są one przydatne szczególnie podczas obróbki odpływów przygruntowych, rynien czy drzwi na taras. Powierzchnię tarasu należy dzielić dylatacjami na pola o wymiarach 2x2 m (w przypadku większych powierzchni 3x3 m). Szczelina dylatacyjna musi być odpowiednio zabezpieczona przed wnikaniem wody opadowej.
Uszczelnienie styku tarasu ze ścianą: 1 – tynk elewacyjny, 2 – ocieplenie ściany zewnętrznej, 3 – masa silikonowa, 4 – płytki ceramiczne, 5 – taśma uszczelniająca, 6 – spoina elastyczna, 7 – hydroizolacja, 8 – sznur polietylenowy, 9 – dylatacja obwodowa, 10 – płyta dociskowa
Montaż okładziny
Ostatnim elementem jest ułożenie mrozoodpornych płytek ceramicznych, które mocuje się do powierzchni elastyczną zaprawą klejącą (klasy C2 S2 lub C2 S1), przeznaczoną na podłoża wymagające i krytyczne. Nakładając zaprawę pilnujmy, aby spodnia strona płytki była nią całkowicie pokryta, w przeciwnym razie pozostaną miejsca, w które może dostawać się woda, powodując odspojenie lub uszkodzenie okładziny. Po ułożeniu należy płytki oczyścić z resztek kleju, a spoiny wypełnić zaprawą do spoinowania. Do spoinowania stosuje się mrozoodporne fugi elastyczne, a warto wybrać takie, które są szczególnie odporne na długo- schomburg radzi: trwały kontakt z wodą i wilgocią. Należy bowiem pamiętać, że w ciągu roku powierzchnia tarasu będzie pokryta rosą, śniegiem lub wystawiona na opady deszczu.
Po ułożeniu płytki należy oczyścić z resztek kleju, a spoiny wypełnić fugą.
Płytki ceramiczne układamy tak, aby szczeliny między nimi pokrywały się w linii z wykonanymi w jastrychu szczelinami dylatacyjnymi. W miejscach połączeń zaprawa do spoinowania powinna być zastąpiona wypełnieniem z poliuretanu lub silikonu. Dodatkowo elastyczna spoina z poliuretanu lub silikonu powinna się pojawić między płytkami na tarasie w takich liniach, które podzielą jego powierzchnię na pola o wielkości 5-6 m2 oraz w styku wykładziny ceramicznej z cokolikiem wokół tarasu. Szerokość spoin na tarasach oraz balkonach powinna wynosić minimum 5 mm.
Niestaranne wykonanie hydroizolacji może w bardzo krótkim czasie doprowadzić do uszkodzenia tarasu i zawilgocenia ścian. Wówczas całą pracę trzeba wykonać od nowa.
Penetracja wody w warstwy tarasu doprowadza do ich uszkodzenia. Konieczny jest wówczas remont.
SCHOMBURG radzi:
Na płycie konstrukcyjnej wykonujemy warstwę spadkową z zaprawy typu PCC, np. ASOCRET-BIS 5/40 na warstwie sczepnej ASOCRET-BIS 0/2 (zalecany spadek 1,5–2%). Następnie kładziemy paroizolację z bitumicznej membrany KSK-Abdichtungsbahn.
Kolejnym elementem jest izolacja termiczna, na której układamy folię poślizgową. Następnie nanosimy warstwę dociskową z zaprawy do wykonywania szybkosprawnych jastrychów ASO-EZ2- -Plus (min. 5,5 cm). Jastrych dzielimy szczelinami dylatacyjnymi zgodnie z projektem.
Pamiętajmy o wykonaniu dylatacji brzegowej od strony ściany, słupa, murku. Na przygotowane dylatacje oraz na połączenie ściany z płytą dociskową naklejamy za pomocą AQUAFIN-2K/M taśmy dylatacyjne z serii ASO-DICHTBAND- 2000. Następnie wykonujemy izolację zespoloną podpłytkową z zastosowaniem elastycznej dwuskładnikowej zaprawy uszczelniającej AQUAFIN-2K/M. Okładziny ceramiczne mocujemy klejem do płytek UNIFIX-S3 (klasy C1 TE S2) lub MONOFLEX-FB-SE (klasy C2 FE S1).
Po związaniu kleju spoinujemy elastyczną zaprawą do wypełniania spoin o szerokości 5-20 mm ASO-FLEXFUGE (klasy CG2). Dylatacje wypełniamy ASOFLEX-PU 45 lub ESCOSIL-2000.
Więcej na www.symbud.pl