Artykuły

Płyty gipsowo-włóknowe są uniwersalnymi płytami budowlanymi dźwięko-, ognio- i wilgocioodpornymi, które charakteryzują się dużą wytrzymałością mechaniczną. Z tego względu warto stosować je np. do zabudowy poddaszy. Jednorodna struktura materiału i zbrojenie włóknami sprawiają, że płyty są bardzo stabilne i mogą być poddawane dużym obciążeniom występującym przy konstrukcji dachu wykonanej z drewna. Płyty te montuje się w systemie suchej zabudowy.

Na poddaszach z płyt gipsowo-włóknowych można wykonać obudowę ścianek kolankowych, poszycie ścianek działowych, sufity podwieszone i wykończenie płaszczyzn połaci dachowych. Płyty docina się np. za pomocą piły do drewna, można je wiercić i frezować. Montuje się je do konstrukcji z profili stalowych ocynkowanych lub z drewna. Montaż jest dość prosty i przebiega podobnie, jak w przypadku suchej zabudowy z płyt gipsowo-kartonowych, z tą różnicą, że płyty na łączeniach sklejamy trwale klejem systemowym do spoin, bez taśm zbrojących. Poniżej opisujemy wykonanie miejsc szczególnych: łączenie płyt w narożach, zabudowę w łazience i obróbkę okna połaciowego.

Narożniki

Łącząc płyty gipsowo-włóknowe w narożnikach ścian oraz sufitu i ścian, pozostawiamy między nimi spoinę o szer. 5-7 mm, którą po przymocowaniu płyt do konstrukcji wypełniamy masą szpachlową z użyciem taśmy rozdzielającej lub trwale plastyczną masą, np. akrylem. W narożnikach wewnętrznych krawędź płyty znajdującej się pod sufitem powinna zachodzić na płytę umieszczoną pod skosem dachu lub przy ścianie na ok. 10-20 mm. Ruszt, do którego mocowane są płyty powinien znajdować się w odległości ok. 150 mm od ich krawędzi.
Płyty mocuje się do rusztu stalowego wkrętami systemowymi (3,9x30 mm), zaś do drewnianych listew również wkrętami lub pneumatycznie – zszywkami budowlanymi: ocynkowanymi i pokrytymi żywicą.

Połączenie nie wymaga dodatkowego wzmacniania taśmą zbrojącą. Tak samo łączy się płyty w narożniku na styku skosu dachowego i ścianki kolankowej.
Podczas wykonywania narożnika zewnętrznego najlepiej jest skleić płyty ze sobą. Nie jest konieczne stosowanie narożników wzmacniających zabezpieczających narożnik przed uszkodzeniem mechanicznym.

W miejscach połączenia ściany i sufitu z płyt gipsowo-włóknowych z innymi materiałami, np. tynkiem, betonem, murem, materiałami drewnopochodnymi, należy zastosować rozdzielenie z taśmy papierowej lub z folii polietylenowej. Taśma powinna mieć taką szerokość, aby wystawała ponad poszycie z płyt. Następnie miejsce styku należy zaszpachlować, a po stwardnieniu spoiny, odciąć nadmiar taśmy ostrym nożem.
W trakcie mocowania płyt do rusztu konstrukcyjnego należy zachować właściwą kolejność pracy. Zaczynamy od środka płyty i posuwamy się ku brzegom. Nie wolno mocować w odwrotnej kolejności, gdyż powstaną naprężenia, mogące doprowadzić nawet do pęknięcia płyty.

Łazienka

W pomieszczeniu tym, ze względu na podwyższoną wilgotność powietrza, należy zwrócić szczególną uwagę na styk wanny lub brodzika ze ścianą. Tam bowiem płyty są narażone na kontakt z wodą. Zabudowę można wykonać na dwa sposoby. W pierwszym urządzenie sanitarne jest dostawione do ścianki wykonanej z płyt. W drugim do ścianki mocuje się drugą warstwę płyt tak, aby krawędź wanny czy brodzika była pod nie wsunięta. To rozwiązanie jest bardziej pracochłonne, ma jednak tę zaletę, że między urządzeniem a ścianą nie gromadzi się woda. W obu przypadkach na powierzchni płyt umieszczamy izolację wodochronną z płynnej folii uszczelniającej wraz z taśmą uszczelniającą. Izolacja musi się znaleźć również poniżej płytek, za krawędzią wanny czy brodzika. Między wanną a dolną krawędzią płyt należy pozostawić szczelinę, którą wypełnia się materiałem trwale elastycznym, np. silikonem z dodatkiem środka grzybobójczego.
Po przyklejeniu płytek ceramicznych jest też konieczne uszczelnienie spoin między nimi a urządzeniem.
Stosuje się w tym celu również najczęściej silikon.

Instalacje

Za płytami gipsowo-włóknowymi można ukryć instalację elektryczną oraz sanitarną. Poziomo przewody prowadzi się w specjalnych wycięciach w profilach stalowych lub wykonuje się odpowiednie podcięcia w drewnianych listwach.

Pamiętać należy, że nie mogą mieć one zbyt dużej średnicy, gdyż osłabi to konstrukcję.
Zaleca się, aby w przypadku rur instalacyjnych podcięcia miały średnicę o ok. 10 mm większą niż przewód.

Przepusty instalacyjne uszczelnić należy silikonem o właściwościach grzybobójczych, po umieszczeniu przewodu w przepuście i ułożeniu okładziny ściany. Do wykonywania instalacji elektrycz nych należy używać puszek przeznaczonych do płyt suchej zabudowy. W płycie wykonuje się otwór tak, aby puszka szczelnie do niego przylegała, a następnie podłącza przewody. Najpierw montuje się puszki, następnie gniazda i łączniki.

Okna połaciowe

Obróbkę okna połaciowego wykonuje się podczas wykonywania suchej zabudowy połaci dachowej, wycinając w tym miejscu profile konstrukcyjne.
Obudowa okna, czyli tzw. szpaleta powinna mieć górną płaszczyznę poziomą (nad oknem) równoległą do podłogi, dolną prostopadłą do podłogi i płaszczyzny boczne lekko rozchylone do wnętrza pomieszczenia. Taka budowa sprawia, że na poddasze dostaje się dużo światła, a ciepłe powietrze z grzejników pod oknem opływa szybę, osuszając ją z wilgoci.

Podczas wykonywania szpalety przy użyciu fermacell radzi: konstrukcji stalowej, mocuje się do krokwi po obu stronach okna (u dołu i u góry) odcinki profili U, a następnie w każdy z nich wkłada się po dwa odcinki profili C o długości odpowiadającej odległości między krokwiami.
Po przymocowaniu rusztu konstrukcyjnego należy przytwierdzić płyty gipsowo-włóknowe. Niektórzy producenci zalecają wycinanie otworu na okno po zamontowaniu poszycia, dzięki czemu będzie on bardziej równy. Na tym etapie należy dociąć płytę na elementy szpalety.
Gdy otwór okienny jest już przygotowany, przytwierdza się docięte kawałki do stelaża konstrukcyjnego.

Należy pamiętać, że płyt nie mocuje się do ościeżnicy okna, a tylko wsuwa w znajdujący się na niej rowek.

Fermacell radzi:

Inwestor, który chce zaadaptować poddasze w starym lub nowym obiekcie, musi podjąć decyzję, jaką technologię budowy wybrać. Doświadczenie pokazuje, że najkorzystniejsza jest sucha zabudowa. Technologia jest stosunkowo prosta, zaś bardzo dobrze sprawdzającym się w tym rozwiązaniu materiałem są ekologiczne płyty gipsowo-włóknowe FERMACELL.

Zalety stosowania płyt FERMACELL:

-- suchy proces budowy, woda jest potrzebna tylko do mieszania masy spoinującej, a w technologii spoin klejonych, nie jest w ogóle używana;
-- możliwość montażu w pomieszczeniach o zmiennej wilgotności;
-- duża odporność ogniowa konstrukcji;
-- bardzo dobre właściwości akustyczne;
-- sztywność i wytrzymałość płyt umożliwia stosowanie pod płytki w łazienkach i kuchniach tylko jednowarstwowego poszycia, bez dodatkowego wzmacniania profili nośnych;
-- lekkość, mała waga konstrukcji;
-- szybkość montażu;
-- możliwość wykonania wszystkich instalacji bezpośrednio w ścianach działowych;
-- zastosowanie lekkich i cienkich konstrukcji  zwiększa powierzchnię mieszkalną poddasza o kilka metrów kwadratowych (zyskujemy nawet do 10% powierzchni).