Artykuły

Płytki okładzinowe to szybki sposób na efektowne oraz trwałe wykończenie powierzchni zewnętrznych. Stosuje się je przede wszystkim na cokoły budynków, ale też ozdabia nimi ściany oraz elementy architektury ogrodowej.
Okładziny elewacyjne dzielą się na montowane "na sucho", na ruszcie drewnianym lub stalowym oraz klejone. Nasz folder poświęcamy okładzinom klejonym. Na okładziny zewnętrzne nadają się płytki mrozoodporne o niskiej nasiąkliwości. Do wykańczania elewacji służą głównie płytki małoformatowe, przyjrzyjmy się zatem, co oferuje rynek.

Klinkier

Płytki klinkierowe są chętnie używane, gdyż materiał ten jest powszechnie uznawany za szczególnie elegancki. Mają bardzo małą nasiąkliwość i są niepalne. Wytwarzane są w wielu kolorach i odcieniach: charakterystycznej dla klinkieru ciemnej czerwieni, w brązach, ale są również płytki grafitowe, beżowe czy żółte. Ich powierzchnia może być gładka lub cieniowana, a także o fakturze imitującej ręczne formowanie; szkliwiona lub nie. Płytki są chętnie wykorzystywane do wykańczania nie tylko cokołów budynków, ale też schodów, elementów małej architektury ogrodowej oraz obudów kominków i rozmaitych ścianek we wnętrzach.

Do wykonywania naroży ścian służą płytki kątowe, dzięki którym elewacja wygląda na ceglaną. Waga płytek zależy od ich grubości; najcieńszymi można pokrywać ściany ocieplane. Materiał ten bardzo dobrze sprawdza się podczas bezpośredniego, długotrwałego kontaktu z wodą, dlatego wykonuje się z niego obrzeża oczek wodnych lub ujęcia wody oligoceńskiej. Trzeba jednak wybierać płytki gładkie o jak najmniejszej nasiąkliwości. Choć pisaliśmy już o tym w innych folderach, przypomnijmy, że różnice w odcieniach wyrobów klinkierowych wynikają z procesu produkcji. Warto kupować materiał z jednej partii produkcyjnej, a przed przystąpieniem do montażu wymieszać płytki ze wszystkich palet.

Silikat

Płytki silikatowe są odporne na działanie warunków atmosferycznych i mają właściwości grzybobójcze - dzięki zawartości wapna. Ich niewielka waga pozwala wykonać elewację nawet na warstwie ocieplenia. Ponieważ jednak jest to materiał nasiąkliwy, konieczne jest zaimpregnowanie wykonanej powierzchni środkiem uniemożliwiającym wnikanie w nią wilgoci. Impregnacja dodatkowo utrudnia osadzanie się brudu na elewacji. Dostępne są płytki białe (można je malować) lub barwione - zazwyczaj na kolory pastelowe. Ich powierzchnia może być gładka bądź imitować kamień łupany.

Naturalny kamień

Dostępne są płytki z wielu rodzajów kamieni, ich powierzchnia może być szlifowana, polerowana lub płomieniowana. Wymiary płytek są różne i zależą od producentów, bądź są dostosowywane do indywidualnych zamówień. Kolorystyka jest bardzo różnorodna, ma na nią bowiem wpływ miejsce pozyskania materiału. Nawet najcieńsze płytki z naturalnego kamienia mają sporą wagę, dlatego nie nadają się do oklejania dużych powierzchni. Sprawdzają się natomiast jako ochrona cokołów budynków.

Sztuczny kamień

Jako okładziny elewacyjne stosuje się płytki betonowe lub konglomerat kamienia z żywicą syntetyczną. Płytki produkuje się na bazie naturalnego kamienia mielonego oraz cementu i zbroi włóknami szklanymi. Płytki są barwione w masie. Dostępne są również panele z konglomeratu kamiennego, produkowane na bazie keramzytu, ważące ok. 27 kg/m2. Płytki ze sztucznego kamienia mogą mieć kształt nieregularny, kwadratu bądź prostokąta. Elewacja wymaga zaimpregnowania. Kolorystyka i faktura imitują naturalny materiał. Sztuczny kamień może być też pokryty warstwą utwardzonej żywicy akrylowej, co pozwala na uzyskanie większej palety kolorów.

Montaż okładzin

Płytki okładzinowe z takich materiałów, jak klinkier, silikat oraz materiały ceramiczne montuje się w taki sam sposób. Jako okładziny ścian nadają się płytki o grubości nie większej niż 3 cm. Można je układać na typowych podłożach budowlanych, takich jak: bloczki, cegły, pustaki ceramiczne i betonowe, oraz na tradycyjnych tynkach cementowo-wapiennych. Jeśli podłożem będzie gazobeton, należy wybrać najcieńsze (czyli najlżejsze) płytki. W przypadku zastosowania cięższych płytek, okładzina może się odrywać wraz z fragmentami bloczków. Do montażu płytek przystępuje się po wykończeniu wyższych części ścian, aby nie zachlapać tynkiem lub farbą ich powierzchni. Podłoża, do których będą przyklejane płytki elewacyjne muszą być mocne, równe i suche, ale nie powinny być gładkie, gdyż zmniejsza to przyczepność kleju. Zbyt gładkie podłoże należy porysować ostrym narzędziem. Jeśli podłożem ma być powierzchnia otynkowana, wówczas tynk musi być suchy. Nie należy mocować płytek okładzinowych, dopóki budynek nie osiądzie, ponieważ wiąże się to z niemal pewnym ich popękaniem pod wpływem ruchów podłoża. Proces osiadania trwa kilka miesięcy. Przed montażem płytek konieczne jest zagruntowanie podłoża i ewentualne wyrównanie jego powierzchni mrozoodporną zaprawą cienkowarstwową. Płytki okładzinowe można mocować również na ścianach dwuwarstwowych oraz ocieplanych. Wówczas izolację termiczną należy przymocować do ściany nośnej kołkami z talerzykami dociskowymi (4-6 szt./m2). Ocieplenie pokrywa się siatką zbrojącą z włókna szklanego, zatopioną w warstwie masy klejowej o grubości min. 6 mm. Kołki muszą przechodzić przez siatkę, ale talerzyki nie mogą wystawać z zaprawy klejowej. W takim rozwiązaniu można stosować płytki o grubości nieprzekraczającej 1,5 cm i stosunkowo lekkie (do 40 kg/m2). Układa się je od dołu ściany. Cięższe okładziny opiera się na stalowej listwie cokołowej, zamocowanej u dołu ściany, przy czym nawet przy takim wzmocnieniu zaleca się pokrywanie nimi ścian tylko do wysokości 1,5 m. Zaprawy klejowe muszą być dobrane do materiału, z jakiego wykonane są płytki. Kleje stosowane na zewnątrz muszą być elastyczne i mrozoodporne. Grubość warstwy zaprawy klejowej nie powinna przekraczać 5 mm, jednak przede wszystkim należy stosować się do zaleceń jej producenta. Klejem pokrywa się zarówno spód płytek, jak i podłoże. Dzięki temu w warstwie kleju nie pozostają puste przestrzenie, w których mogłaby gromadzić się woda i w zimie uszkadzać okładzinę.

Do mocowania okładzinowych płytek klinkierowych nie należy stosować tradycyjnej zaprawy murarskiej m.in. dlatego, że zawarty w niej cement może spowodować przebarwienia i powstawanie wykwitów na ich powierzchni. Między płytkami ceramicznymi oraz klinkierowymi należy pozostawić spoiny o szerokości 5-12 mm; im większe płytki, tym szersza spoina. Tak szerokie spoiny kompensują rozszerzalność termiczną płytek i umożliwiają odparowanie wilgoci ze ściany. Jest to szczególnie ważne w przypadku płytek szkliwionych i innych o niskiej paroprzepuszczalności. Masa fugująca musi być przeznaczona do konkretnego rodzaju okładziny. Powierzchnia spoiny powinna być lekko wklęsła, zaś materiał musi szczelnie przylegać do płytek. Okładziny fuguje się w kilka dni po przyklejeniu; masa musi być elastyczna i mrozoodporna. Okładziny z kamieni naturalnych mocuje się na zaprawę cementową, zalewając nią szczelinę między płytą a ścianą (dolna krawędź płyty musi być podczas zalewania dociśnięta do podłoża) lub na elastyczną zaprawę klejową. Płytki układa się z niewielkim luzem na stykach, zaś fugi pozostają niewypełnione.

KLINKIER PRZYSUCHA RADZI

Płytki klinkierowe elewacyjne są doskonałym materiałem wykończeniowym, służącym do pokrywania ścian obiektów budowlanych. Znajdują zastosowanie w budownictwie mieszkaniowym i obiektach użyteczności publicznej. Płytki Klinkier Przysucha produkowane są w tzw. technologii wyrobów ciągnionych, dzięki czemu mają wygląd i strukturę cegieł klinkierowych. Wyroby cechuje mrozoodporność oraz niska nasiąkliwość, są bardzo trwałe i łatwe w utrzymaniu. W ofercie znajdują się dwa rodzaje płytek kątowych: 120/35x65x10 mm oraz 120/250x65x10 mm. Zastosowanie tych płytek i wklęsłej spoiny o szerokości 8-12 mm nadaje elewacji wygląd ceglany. Wyroby klinkierowe są produktami naturalnymi, należy więc przestrzegać kilku podstawowych zasad, by móc w pełni cieszyć się tym, co z nich powstaje:

• kupować wyroby pochodzące z jednej partii, aby uniknąć problemów z różnicami kolorystycznymi;

• mieszać wyroby z całej zakupionej partii (jednocześnie używać produkty z kilku opakowań);
  

• stosować odpowiednią chemię budowlaną. Klejenie okładzin klinkierowych lepiej powierzyć wyspecjalizowanemu fachowcowi, który podejmie decyzję co do zastosowania materiałów pomocniczych, w zależności od warunków występujących w miejscu montażu.
  

Klinkier Przysucha poleca także kształtki
i daszki ogrodzeniowe, parapety, płytki
podłogowe oraz stopnice, które doskonale
komponują się z klinkierową elewacją.