Artykuły

Nowe możliwości

Większe zróżnicowanie konstrukcji ścian. Mimo że najprościej jest wybudować ściany wewnętrzne z tych samych materiałów co zewnętrzne, coraz częściej wybiera się inne, lżejsze materiały, np. beton komórkowy, lub buduje lekkie ściany szkieletowe. 
Wysokie parametry akustyczne. Ściany wewnętrzne nie tylko wydzielają w przestrzeni domu poszczególne pomieszczenia, ale też zapewniają domownikom prywatność, a ich zadaniem jest także izolowanie dźwięków z poszczególnych wnętrz. Najlepsze pod tym względem są ściany wymurowane z bloczków silikatowych albo akustycznych pustaków ceramicznych. Niższe parametry akustyczne mogą mieć ściany z betonu komórkowego czy ścianki szkieletowe. 
Elastyczność w kształtowaniu przestrzeni. We współczesnych domach coraz bardziej docenia się duże otwarte przestrzenie, dlatego coraz silniejsza jest tendencja do ograniczania liczby ścian wewnętrznych. Dużą wagę przykłada się także obecnie do funkcjonalności domu – często zmieniające się potrzeby zmuszają domowników do wprowadzania różnych zmian. Przy takich założeniach ściany działowe chętnie wykonuje się jako szkieletowe, które w razie potrzeby łatwo jest zdemontować.

ŚCIANY WEWNĘTRZNE NOŚNE I DZIAŁOWE 

Wewnętrzne ściany domu mogą być nośne (nazywane też konstrukcyjnymi) i działowe. Pełnią one różne funkcje i są inaczej budowane. Wewnętrzne ściany nośne. Zadaniem wewnętrznych ścian nośnych jest przenoszenie obciążeń ze stropu na fundamenty. Takie ściany są stosunkowo grube (mają średnio około 20 cm grubości). Wznosi się je razem ze ścianami zewnętrznymi. Oprócz funkcji konstrukcyjnej służą także do oddzielania pomieszczeń w domu. 
Wewnętrzne ściany nośne wymagają odpowiedniego połączenia z zewnętrznymi. Najlepszym sposobem połączenia jest przewiązanie murów. Polega ono na wpuszczeniu w ścianę zewnętrzną na głębokość około 15 cm pustaków lub bloczków ściany wewnętrznej znajdujących się w co drugiej warstwie tej przegrody. 
Ściany działowe pełnią wyłącznie funkcję przegród oddzielających poszczególne pomieszczenia. Wznosi się je zwykle po wybudowaniu ścian konstrukcyjnych. Są od nich lżejsze i cieńsze – mają zwykle grubość 6-12 cm. Budując ściany zewnętrzne, trzeba mieć na uwadze również murowane ściany działowe, zwłaszcza jeśli będą one miały grubość większą niż 9 cm. W tym przypadku najlepszym sposobem powiązania obu murów – zewnętrznego i ściany działowej – jest łączenie ich w tak zwany dotyk, czyli za pomocą kotew ze stali ocynkowanej.

MATERIAŁY 

Ściany działowe wznosi się z ceramiki, silikatów, betonu komórkowego i keramzytobetonu. Do ich budowy można użyć także płyt gipsowo-kartonowych, gipsowo-włóknowych czy włókno-cementowych montowanych na lekkim ruszcie. 
Ściany z ceramiki. Wśród materiałów ceramicznych do wznoszenia ścian działowych wykorzystuje się tradycyjne cegły pełne, dziurawki i kratówki oraz najczęściej pustaki poryzowane o grubości 11,5 cm. Kiedyś, aby ściana działowa jak najlepiej izolowała akustycznie, do jej budowy wybierano cegłę pełną. Murowanie z cegieł jest jednak dość pracochłonne. Szybciej wznosi się ściany działowe z cegły kratówki i pustaków ceramicznych. Producenci w swoich ofertach mają dziś pustaki, które można murować na specjalnej piance poliuretanowej. Prace murarskie przyśpiesza też wykorzystanie pustaków profilowanych na pióro-wpust. Przy wysokich wymaganiach co do dźwiękochłonności producenci oferują specjalne pustaki akustyczne o podwyższonych parametrach akustycznych. Ściany działowe z ceramiki mają najczęściej grubość 6,5 lub 12 cm, choć oczywiście wszystko zależy od projektu budynku. 
Ściany z betonu komórkowego. Takie przegrody muruje się szybko i łatwo, zwłaszcza z bloczków profilowanych na pióro i wpust. Bloczki z betonu komórkowego nie są zbyt ciężkie, dlatego nie obciążają znacznie stropu. Są produkowane w różnych odmianach (gęstościach), co również wiąże się z ich ciężarem i mniejszym lub większym obciążeniem stropu (bloczki odmiany 500 są lżejsze niż te odmiany 600). Z uwagi na to, że łatwo się je przycina, warto je wybrać do budowy łukowych ścian działowych. Grubość ścian działowych z betonu komórkowego to najczęściej 12 cm. 
Ściany z keramzytobetonu. Takie ściany dobrze akumulują ciepło – nagrzane będą powoli oddawać je do pomieszczeń. Dobrze tłumią hałas. Mają grubość od 9 do 12 cm. Zdobywają coraz większe grono nabywców. 
Ściany szkieletowe. Są alternatywą dla ciężkich ścian murowanych. Są od nich o wiele lżejsze, nie obciążają więc tak stropu i można je stawiać praktycznie w dowolnym miejscu. Buduje się je szybko, a wykończone płytami gipsowo-kartonowymi, gipsowo-włóknowymi lub włókno- -cementowymi tworzą gładkie powierzchnie. Konstrukcję takich ścian wykonuje się z profi li (najczęściej stalowych) i obudowuje wyżej wymienionymi płytami. Dla poprawy izolacyjności akustycznej przestrzeń między okładzinami znajdującymi się z obu stron szkieletu ściany wypełnia się szczelnie wełną mineralną. Ściany szkieletowe mogą mieć grubość od 7,5 do 17 cm. Dodatkowym atutem szkieletowych ścian działowych jest ich szybki i łatwy demontaż – w razie konieczności można je więc stosunkowo szybko rozmontować.

SYSTEMY SUCHEJ ZABUDOWY

Ściany działowe o konstrukcji lekkiego szkieletu można zbudować praktycznie w każdym pomieszczeniu. Na rynku są różne rodzaje płyt, które zapewniają ścianie odpowiednie właściwości. 
Płyty gipsowo-kartonowe. To najczęściej stosowana warstwa okładzinowa szkieletu ściany przy suchej zabudowie. Płyty gipsowo-kartonowe produkowane są w kilku typach. 
Płyty zwykłe typu A zbudowane są z rdzenia gipsowego pokrytego obustronnie specjalnym kartonem. Stanowią dobre zabezpieczenie przed ogniem. Takie płyty przeznaczone są do pomieszczeń o maksymalnej wilgotności 70%. 
Płyty typu H2. To specjalny rodzaj płyt gipsowo-kartonowych. Są one zaimpregnowane środkiem hydrofobowym, a więc bardziej odporne na działanie pary wodnej niż zwykłe płyty. Stosuje się je w pomieszczeniach, w których panuje okresowo (do 12 godzin na dobę) podwyższona wilgotność względna do 85% (na przykład w łazience czy kuchni). 
Płyty typu F. Wykorzystuje się je wszędzie tam, gdzie szczególnie ważna jest podwyższona odporność na ogień. Płyty te dzięki zbrojeniu włóknem szklanym wytrzymują działanie ognia o wiele dłużej niż zwykłe. Płyty typu F sprawdzają się w pomieszczeniach, w których względna wilgotność powietrza nie przekracza 70%. 
Płyty typu FH2. Ten rodzaj płyt również charakteryzuje się podwyższoną odpornością na ogień. Stosuje się je jednak we wnętrzach, gdzie okresowo (do 10 godzin na dobę) panuje podwyższona wilgotność powietrza, która dochodzi nawet do 85%. 
Płyty włókno-cementowe wewnętrzne. Są alternatywą dla płyt gipsowo- kartonowych. To lekkie, funkcjonalne panele idealne do stosowania zarówno na ścianach, jak i na sufitach. Ich cechą jest unikatowa wodoodporna membrana po obu stronach, co sprawia, że są one wyjątkowo odporne na butwienie i zagrzybienie. Pod względem odporności na wilgoć i wodę nie ustępują murom ceglanym i mogą być stosowane jako podłoże pod płytki, jak również pod tynkowanie czy malowanie, mają gładką powierzchnię. Są też idealnym rozwiązaniem w sytuacji, gdy lekkie ściany i sufi ty muszą sprostać wyjątkowo intensywnej eksploatacji (łazienki, baseny, kuchnie, piwnice, garaże, klatki schodowe, pomieszczenia techniczne). W przeciwieństwie do zwykłych płyt kartonowo- gipsowych płyty włókno-cementowe są dźwiękochłonne i ognioodporne oraz odporne na gnicie i zagrzybienie. Nie zawierają żadnych niebezpiecznych i szkodliwych substancji ani też nie wydzielają oparów mogących być zagrożeniem dla zdrowia – te ich właściwości sprawiają, że są one idealne do stosowania w pomieszczeniach, gdzie mieszkają i pracują ludzie. Płyty te uważane są za nowość rynkową, choć są obecne w ofertach producentów od kilku lat. 
Płyty gipsowo-włóknowe wewnętrzne. Wykorzystuje się je od wielu lat. Są bardzo stabilne, wytrzymałe na obciążenia i mają uniwersalne zastosowanie jako płyta budowlana, przeciwpożarowa i przeznaczona do pomieszczeń wilgotnych. Wysoka wytrzymałość płyt sprawdza się w przypadku ścian z różnymi obciążeniami, np. zawieszane szafki i półki można umocować bez dodatkowej konstrukcji nośnej. Jeden z producentów podaje, że wkręt z kołkiem rozporowym w płycie o grubości 12,5 mm uniesie obciążenie 50 kg.
Płyty te już w procesie produkcji są impregnowane warstwą gruntu i dlatego mogą być natychmiast malowane, tapetowane lub okładane kafelkami. W ten sposób pomieszczenia są szybko przygotowane do użytkowania, a wykonanie ścian jest ekonomiczne pod względem kosztów i czasu.
Cechą płyt gipsowo-włóknowych jest też wysoka izolacyjność akustyczna i dobra klasa odporności ogniowej (od 30 do 120 minut). Mają identyczne obszary zastosowań jak płyty włókno-cementowe.

FARBY DO WNĘTRZ 

W skład farby wchodzi pigment, który nadaje jej kolor, spoiwo wiążące cząstki pigmentu podczas jej wysychania i spajające farbę z podłożem oraz rozpuszczalnik, którego rolą jest łatwe rozprowadzenie farby podczas malowania (odparowuje on w czasie schnięcia farby). W zależności od rodzaju rozpuszczalnika farby dzielimy na wodne i rozpuszczalnikowe. Farby do wnętrz muszą mieć także właściwą siłę krycia, czyli zdolność zamalowywania poprzedniej warstwy farby, być odpowiednio paroprzepuszczalne, mieć właściwą lepkość i gęstość, czyli cechy decydujące o sposobie i łatwości nakładania. 
Ze względu na tak zwaną odporność mechaniczną powłoki wszystkie farby emulsyjne do wnętrz są sklasyfikowane w trzech grupach (rodzajach). Rodzaj III obejmuje farby najtańsze, odporne na ścieranie i tarcie na sucho. Do rodzaju II zalicza się wyroby średnio drogie, odporne na zmywanie. Rodzaj I to farby najdroższe, odporne na szorowanie (trzy razy bardziej od tych z rodzaju II). 

EMULSYJNE, CZYLI WODOROZCIEŃCZALNE 

Do malowania ścian we wnętrzach używa się dzisiaj przede wszystkim farb emulsyjnych, inaczej dyspersyjnych, które są rodzajem farb wodnych. Podczas wysychania nie emitują one szkodliwych substancji, gdyż wydzielają jedynie parę wodną. Poza tym są one wydajne i łatwe do nanoszenia – litr farby emulsyjnej wystarcza do pokrycia od 8 do 15 m2 powierzchni. 
Do farb emulsyjnych należą produkty przeznaczone do różnych wnętrz, które różnią się pewnymi właściwościami. Zależą one od spoiwa użytego do ich produkcji. Może to być żywica akrylowa, lateksowa czy polichlorek lub polioctan winylu. Na rynku są też farby mieszane, które łączą właściwości dwóch rodzajów farb, należą do nich np. farby lateksowo-winylowe. Na niektóre właściwości wpływ mają również dodatki – pigmenty czy substancje uszlachetniające. 

RODZAJE FARB EMULSYJNYCH 

Akrylowe. Mają dobre właściwości kryjące, tworzą gładką powłokę, są też paroprzepuszczalne. Nadają się do czyszczenia, ale nie do szorowania (chyba że producent wzbogaci ich recepturę innymi dodatkami i wyraźnie zaznaczy na opakowaniu, że są odporne na szorowanie). Mają delikatny połysk, co sprawia, że widoczne są na nich wszelakie nierówności podłoża. 
Lateksowe. Produkowane są z udziałem spoiwa kauczukowego. Są elastyczne (dobrze pokryją pracujące podłoża, np. ścianki z płyt g-k). Ich zaletą jest także paroprzepuszczalność i odporność na zmywanie i płowienie. Nadają się do pokrywania ścian w pomieszczeniach wilgotnych (kuchnie, łazienki) oraz tych o dużym natężeniu ruchu (przedpokoje, pokoje dziecięce). 
Winylowe. Zawierają spoiwo z polichlorku lub polioctanu winylu. Słabo przepuszczają parę wodną, dość szybko się brudzą, ale łatwo się je zmywa. Sprawdzą się w pomieszczeniach, które można wietrzyć – ściany nie przepuszczą nadmiaru wilgoci. 
Farby lateksowo-akrylowe. Dają elastyczne powłoki, bardzo odporne na wilgoć i uszkodzenia mechaniczne, nie przepuszczają pary wodnej. Polecane do łazienek i kuchni oraz pokojów dziecięcych.