Artykuły

Komfort, ekologia, wysoka jakość

Podłoga jest niezbędnym elementem budynku. Od tego, z jakich materiałów zostanie wykonana, zależy komfort w wielu aspektach: przemieszczania się, cieplny i akustyczny, a także możliwości zagospodarowania przestrzeni domu.
Projektowanie podłogi – coraz ważniejsze. Ze względu na większe możliwości zróżnicowania materiałów zarówno do wykonania konstrukcji podłóg, jak i wykończenia posadzek projekt podłogi przygotowuje się jak najwcześniej – najlepiej już na etapie budowy. Innego podkładu używa się dzisiaj do pomieszczeń mokrych i suchych, specjalnej konstrukcji wymaga podłoga, w której będzie zainstalowane ogrzewanie podłogowe. W projektowaniu podłóg duży akcent kładzie się na oszczędzanie energii – innych materiałów wymagają podłogi do pomieszczeń ogrzewanych i nieogrzewanych, inaczej projektuje się te nad pomieszczeniami ogrzewanymi i nieogrzewanymi. Podłogi na parterze muszą mieć izolację przeciwwilgociową oraz cieplną, te zaś na drugiej kondygnacji dodatkowo akustyczną.
Parametry techniczne materiałów coraz wyższe. Trwałość i wytrzymałość to podstawowe wymogi materiałów używanych zarówno do budowy podkładów, jak i posadzki. Producenci przykładają więc wagę do tego, aby produkty odpowiadały wysokim wymaganiom inwestorów. Nowoczesne technologie produkcji materiałów podkładowych podnoszą parametry wytrzymałościowe podłogi oraz izolacyjność cieplną i akustyczną.
Systemowe rozwiązania. Dzisiaj o podłogach producenci materiałów myślą w sposób kompleksowy – to nowy standard. Oferują oni nie tylko zestaw odpowiednich powiązanych ze sobą produktów: podkłady, dostawy sprzętu do ich wykonania, systemy ogrzewania podłogowego, odpowiednie kleje, ale także polecają wykonawców.
Trend ekologiczny. Renomowani producenci podkładów nie używają do ich produkcji szkodliwych substancji odpadowych – kazeiny, żużli, popiołów. Ich produkcja jest oparta na nowych spoiwach i dodatkach, np. superplastyfikatorach nowej generacji. Poszanowanie środowiska przejawia się również w zmniejszeniu użycia surowców naturalnych do produkcji materiałów posadzkowych, np. gresu typu slim (pocienianych płyt gresowych o grubości już od 3 mm) czy ograniczenie zużycia szlachetnych gatunków drewna w produkcji paneli i desek warstwowych. Osobnym zjawiskiem jest reduce, np. użycie do produkcji płyt drewnopochodnych materiałów odpadowych – resztek z obróbki drewna. Na rzecz środowiska działa też stosowanie na posadzki materiałów szybko odtwarzalnych, np. traw bambusowych. Nowoczesne środki chemiczne niezbędne do wykonania podłóg, np. kleje, zaprawy, lakiery, nie zawierają substancji szkodliwych dla zdrowia. Zaprawy do fugowania płytek ceramicznych wzbogaca się o substancje zapobiegające powstawaniu toksycznych grzybów i pleśni.
Podłoga w nowej funkcji. Coraz częściej podłoga pełni także funkcje grzejne. Montuje się w niej ogrzewanie, oszczędzając w ten sposób przestrzeń domu zajmowaną do tej pory przez grzejniki, a także chroniąc nasze zdrowie – kurz nie unosi się w powietrzu, tylko osiada na posadzce. Dzięki nowym materiałom posadzkowym, np. cienkim gresom, wzrasta też skuteczność ogrzewania podłogowego. W domach energooszczędnych i pasywnych posadzki z materiałów akumulujących ciepło takich jak ceramika czy kamień są dodatkowym źródłem energii.
Oszczędność w wielu aspektach. Współcześnie zarówno wykonanie podkładu, jak i ułożenie posadzki jest znacznie łatwiejsze, co przekłada się na oszczędność czasu i pieniędzy. Zawdzięczamy to nowoczesnym materiałom: np. wylewkom samopoziomującym, lakierom czy materiałom posadzkowym takim jak deski warstwowe.
Tradycyjne materiały na nowy sposób. Nowe technologie pozwoliły na podniesienie trwałości znanych od wieków materiałów. Termiczna obróbka drewna zwiększa jego odporność na działanie wody, korozję biologiczną czy ciemnienie. Wyglądem może ono imitować drewno egzotyczne.
Nowe materiały posadzkowe. Gres, panele laminowane, panele korkowe, wykładziny elastyczne są odpowiedzią na aktualne potrzeby – tanie i szybkie ułożenie posadzki. Często imitują szlachetne materiały takie jak drewno czy kamień – potrafią odtworzyć nie tylko niepowtarzalność naturalnych wzorów, ale także głębię ich faktur.

MATERIAŁY PODKŁADOWE

Dzisiaj stosuje się głównie podkłady, które znacznie przyspieszają ułożenie posadzki, m.in. wylewki, czyli podkłady wykonywane z gotowych zapraw. Zaprawy mogą być cementowe i anhydrytowe. Mają one zazwyczaj właściwości samopoziomujące, dzięki czemu nie trzeba ich specjalnie wyrównywać ani wygładzać.
W jastrychach cementowych spoiwem jest mieszanka cementów z wypełniaczami mineralnymi i modyfikatorami. Mają one dużą nośność – wytrzymałość na ściskanie przy konsystencji półsuchej sięga 35 MPa. Większość z nich można stosować wewnątrz i na zewnątrz oraz w pomieszczeniach wilgotnych.
W jastrychach anhydrytowych za wiązanie odpowiada siarczan wapnia (tak zwany bezwodny gips, czyli anhydryt) wzbogacony aktywatorami, wypełniaczami i domieszkami modyfikującymi. Wytrzymałość na ściskanie zapraw anhydrytowych jest porównywalna z cementowymi (35 MPa), ale bywa też poniżej 20 MPa.
Zaletą wielu nowoczesnych mieszanek jest to, że można je bez wysiłku układać ręcznie lub maszynowo – same się rozpływają i bardzo dobrze zespalają z podłożem. To jastrychy samopoziomujące. Należą do nich wszystkie jastrychy anhydrytowe i cementowe podkłady wyrównujące. Mają jednorodną strukturę o konsystencji półpłynnej lub płynnej, a dzięki zredukowanemu skurczowi nie wymagają zbrojenia powierzchniowego. Większość z nich pełni funkcję warstw wyrównawczych, choć niektóre można stosować również jako nośne podkłady. Świetnie sprawdzają się w systemach ogrzewania podłogowego, bo szczelnie otulają przewody, a dzięki elastyczności nie pękają w trakcie grzania.
Podkłady wymagające niwelacji także można układać ręcznie lub maszynowo, ale ich konsystencja jest zwarta – od gęstoplastycznej do półsuchej. Na podłożu trzeba je więc rozgarnąć i wypoziomować. Ich układanie jest przez to bardziej pracochłonne niż mas samopoziomujących. W niektórych sytuacjach są jednak niezastąpione – przy naprawach podłoża albo wtedy, gdy trzeba wykonać podłogę ze spadkiem, na tarasie czy w kierunku systemu odwodnienia w garażu.

Zaletą nowoczesnych zapraw jest także krótki czas ich wiązania i wysychania. Zaprawy tradycyjne dojrzewają przez kilka dni, a do wyschnięcia i osiągnięcia określonej wytrzymałości potrzebują od dwóch tygodni do miesiąca. Zaprawy z domieszkami spoiw szybko wiążących mają krótszy czas wiązania i szybciej osiągają wytrzymałość, dzięki czemu można po nich chodzić już po kilku godzinach. Niestety, nie wpływa to na czas ich schnięcia – z układaniem posadzki nadal trzeba czekać od kilku dni do miesiąca. Najszybciej prace posuwają się przy użyciu zapraw szybko schnących. Posadzkę można na nich układać praktycznie już po jednym czy dwóch dniach. Jednak szybki proces odsychania naraża podkład na silny skurcz i pękanie, dlatego mieszanki są dodatkowo ulepszane. Wykorzystuje się do tego tworzywo sztuczne albo specjalny ciekły akrylan i dodatki kwarcytowe, które zwiększają elastyczność i zmniejszają naprężenia powstające we wstępnej fazie dojrzewania. Szybko schnące jastrychy są droższe od tradycyjnych, ale możliwość uniknięcia miesięcznej przerwy technologicznej znacznie przyspiesza prace, a więc częściowo pozwala również zaoszczędzić na robociźnie.

W STRONĘ EKOLOGII

Niska szara energia

Podobnie jak w innych materiałach budowlanych ważnym kryterium w ocenie ekologiczności materiałów podkładowych jest jak najmniejsze zużycie surowców, energii, a także czasu niezbędnego podczas ich produkcji i wykonania gotowych elementów, co ma dobry wpływ na bilans tzw. szarej energii. Tradycyjne podkłady ze względu na duży skurcz wymagają dodatkowo zbrojenia, żeby nie pękały, gęściej też rozmieszcza się w nich dylatacje. Nowoczesne jastrychy wzbogacone włóknami polimerowymi albo specjalnymi dodatkami poprawiającymi elastyczność nie wymagają dodatkowego zbrojenia, co przekłada się na znaczną oszczędność materiałów oraz krótszy czas wykonania podłogi. W STRONĘ EKOLOGII ROZWIĄZANIA

Najcieńsze podkłady cementowe mają 5 mm grubości, najgrubsze 150 mm. Najpopularniejsze zakresy grubości to od 10-20 do 50-80 mm. Można wśród nich znaleźć takie, które nadają się do stosowania wewnątrz i na zewnątrz, na ogrzewanie podłogowe i do pomieszczeń narażonych na trwałe zawilgocenie. Do napraw podłoża i wykonywania spadków szczególnie nadają się mieszanki o gęstoplastycznej konsystencji, ich zakres grubości to najczęściej 5-35 mm. Jastrychy mogą być połączone z podłożem albo oddzielone od niego warstwami pośrednimi.
Jastrychy zespolone to najczęściej samopoziomujące podkłady wyrównawcze, które układa się na istniejącym podłożu w celu wygładzenia go. Ich grubość zazwyczaj nie przekracza 30 mm. Jastrychy na warstwie rozdzielającej nie są bezpośrednio połączone z podłożem, dzięki czemu obie konstrukcje pracują niezależnie. Funkcję przekładki może pełnić zwykła folia polietylenowa, tylko w przypadku ryzyka podsiąkania od spodu wilgoci powinna to być wodoszczelna mata. Takie podkłady najczęściej mają grubość nie mniejszą niż 20 mm.
Jastrychy na warstwie izolacyjnej, zwane pływającymi, są całkowicie oddylatowane od konstrukcji budynku. Umożliwia to swobodne odkształcanie się podkładu podczas wiązania i później, w trakcie ruchów termicznych, zapobiegając powstawaniu naprężeń i pękaniu podłogi. Od spodu od podłoża oddziela je warstwa elastycznej izolacji termicznej lub akustycznej (styropian lub polistyren ekstrudowany, nienasiąkliwa wełna mineralna albo płyty z pianki poliuretanowej), która zapewnia kompensację naprężeń i poprawia akustykę oraz izolacyjność termiczną podłogi. Od pionowych elementów konstrukcyjnych oddzielają podkład dylatacje brzegowe (pasy wełny, styropianu albo specjalne taśmy). Jastrychy na warstwie izolacyjnej nie mogą być zbyt cienkie (minimum 35 mm), a te, w których dodatkowo zastosowano system ogrzewania podłogowego, muszą być jeszcze grubsze – przynajmniej 20-40 mm nad górną powierzchnią przewodów grzejnych (wartości są odmienne dla różnych podkładów).
Inny rodzaj podkładów to suche jastrychy. Wykonuje się je z płyt gipsowo- włóknowych. Układa się je swobodnie na podsypce z kruszywa mineralnego. Podsypka umożliwia dobre wypoziomowanie podkładu. Płyty często są montowane dwuwarstwowo. Na suchym jastrychu można budować tylko lekkie ściany działowe, na przykład o konstrukcji szkieletowej. Podkład z płyt nie nadaje się do garaży.

PŁYTKI CERAMICZNE

Rodzaje płytek podłogowych. Szczególnie atrakcyjnym materiałem stał się gres. Jest nie tylko trwały, ale też odporny na zarysowania, plamienie, antypoślizgowy, w zasadzie nienasiąkliwy (do 3%) oraz łatwy do utrzymania w czystości. Płytki można układać na istniejącej okładzinie ceramicznej czy kamiennej, jest to więc doskonałe rozwiązanie we wnętrzach remontowanych. Na posadzki stosuje się też tradycyjną terakotę – ostatnio przez producentów częściej określaną jako płytki podłogowe, a także płytki klinkierowe oraz ręcznie wytwarzane cotto.
Parametry techniczne. Jedną z ważniejszych cech posadzek ceramicznych jest odporność na ścieranie. Mówi o niej klasa płytek. W holu i korytarzach, do których wchodzimy bez butów i gdzie nie wnosimy piasku, wystarczą płytki III klasy, mają one wysoką odporność na ścieranie. W wiatrołapie można stosować płytki klasy IV i V. Istotnym parametrem jest także twardość płytek, która określa ich wytrzymałość na zarysowanie. Oznacza się ją za pomocą skali Mohsa. Płytki podłogowe stosowane w strefie wejścia powinny mieć w tej skali twardość od 6 do 8. Równie ważnym parametrem jest nasiąkliwość. Płytki ze względu na nasiąkliwość dzielą się na trzy grupy – im cyfra oznaczająca grupę jest wyższa, tym są one bardziej nasiąkliwe. Płytki grupy I cechuje nasiąkliwość do 3%. Grupa II jest podzielona na dwie podgrupy. W podgrupie IIa dopuszcza się nasiąkliwość w granicach 3-6%, a w podgrupie IIb – nasiąkliwość 6-10%. Na oznaczenia właściwości antypoślizgowych używa się symboli R 9-R 13. Często jednak wystarczy oznaczenie graficzne, np. w kształcie buta. Antypoślizgowość zapewniają płytkom reliefy, czyli wypukłe wzory na całej powierzchni płytki, albo ryfle – wypukłe lub wklęsłe elementy prostoliniowe przy jednej krawędzi płytki. Najczęściej jednak gładkie płytki są bardziej śliskie.

KAMIEŃ

Coraz liczniejszych zwolenników mają również posadzki kamienne, a szczególnie efektowny trawertyn (odporny na zarysowania rodzaj wapienia), łupek oraz marmur, który przyciąga nie tylko bogactwem kolorów i użyłkowań, ale też stosunkowo niską ceną. Jest równie odporny jak granit, a znacznie łatwiej uzyskać z niego pożądane kształty. Poza tym jest bardzo dekoracyjny i oryginalny – zachwyca nie tylko charakterystyczną „łupaną” fakturą, ale także barwami. Na posadzkach sprawdzą się również twarde kamienie drobnoziarniste, takie jak granit czy bazalt.

POSADZKI Z DREWNA

Lite drewno. Najtrwalsze i wielokrotnie odnawialne są posadzki wykonane z litego drewna: parkiet, mozaika, mozaika przemysłowa, deski, parkiet taflowy czy pałacowy. Najbardziej znany jest parkiet – wykonany z klepek grubości 16-22 mm, długości 200-500 mm i szerokości 30-100 mm – można je łączyć na pióro-wpust. Modną okładziną są lite deski – ich długość wynosi od 0,5 m, grubość to 21-30 mm, a szerokość 80-180 mm. Ze względu na niższą cenę i bogatą fakturę licznych zwolenników mają parkiety mozaikowe niekiedy zwane lamelkowymi.
Kupując materiał na posadzki drewniane, zwróćmy uwagę na twardość drewna – podawana jest w skali Brinella (BHN) i oznaczana liczbą. Im wyższa liczba, tym drewno jest twardsze. Im twardsze drewno, tym bardziej odporne na ścieranie i uszkodzenia. Najodporniejsze będzie drewno z oznaczeniem powyżej 4 BHN – wenge, iroko, jatoba. Ale nawet w najintensywniej eksploatowanych pomieszczeniach domu jednorodzinnego – w holu i na schodach – dobrze sprawdzi się również drewno z oznaczeniem 3-4 BHN, na przykład dąb, jesion, grusza i grab. Jeśli chcemy zastosować drewno w pomieszczeniach, gdzie będzie ono narażone na wilgoć, zwróćmy też uwagę na współczynnik skurczu. Na wilgoć najbardziej odporne jest drewno o małym skurczu, bogate w naturalne oleje, które nie odbarwiają się pod wpływem wody i stanowią ochronę przed wilgocią, na przykład tek (współczynnik skurczu 9,1) i iroko (9,4).
Pamiętajmy, że na koszt wykonania posadzki z litego drewna składa się również cena kleju do parkietów, lakieru bądź oleju oraz robocizna. Posadzka z litego drewna to rozwiązanie ekskluzywne i drogie, warto więc stosować ją w miejscach reprezentacyjnych. Sprawdzi się przede wszystkim we współczesnych aranżacjach wnętrz, w których eksponowana jest często duża płaszczyzna.

Panele i deski warstwowe. Coraz więcej zwolenników mają także drewniane posadzki warstwowe: deski (dwuwarstwowe) i panele (trójwarstwowe). Panele mają grubość 10-22 mm i wierzchnią warstwę szlachetnego drewna grubości 3-4 mm. Dwuwarstwowe deski są 10- i 14-milimetrowe, ale użytkowa warstwa drewna jest w nich grubsza niż w elementach trójwarstwowych – ma 5-6 mm. Najtrwalsze są panele wykonane z długo sezonowanego drewna (do 5 lat). Ich dwie dolne warstwy najczęściej są z drewna iglastego lub z płyty drewnopochodnej. W dwuwarstwowych elementach spodnia część to najczęściej element z drewna liściastego, na przykład dębu albo buku. Warstwa licowa wykonywana jest z kilkudziesięciu gatunków drewna – krajowych i egzotycznych, które oznacza się różnymi klasami określającymi barwę i usłojenie.

Wykończenie posadzek drewnianych

- Posadzki drewniane wymagają przymocowania do podłoża klejem. Warto sięgnąć po produkt nietoksyczny, niezawierający rozpuszczalników organicznych, czyli utwardzający się przez odparowywanie wody.
- Posadzka drewniana wymaga także zabezpieczenia i konserwacji. Spośród lakierów za ekologiczne uważa się wodorozcieńczalne: akrylowe, poliuretanowo-akrylowe, poliuretanowe. Po odparowaniu wody tworzą one trwałą powłokę, a podczas malowania nie wydzielają drażniących substancji chemicznych oraz nieprzyjemnego zapachu. Kupić można także lakiery olejne, olejno- -żywiczne i żywiczne zawierające oleje (schnące lub półschnące), żywice naturalne lub syntetyczne, rozcieńczalniki i dodatki, na przykład przyspieszające schnięcie. Bezpieczne są także lakiery spirytusowe – to roztwory naturalnych (kalafonia) lub syntetycznych żywic w alkoholu etylowym. Jednym z takich produktów jest politura.
- Coraz chętniej jednak sięgamy po olej do konserwacji drewna. Dostępne dzisiaj oleje są bardziej trwałe i łatwiejsze w aplikacji, ale nadal do ich produkcji wykorzystuje się środki na bazie składników roślinnych. Oleje są w 100% wolne od rozpuszczalników i ulegają biodegradacji.

PANELE LAMINOWANE

Wykonuje się je w dużej mierze z materiałów drewnopochodnych, w których naturalny materiał, jakim jest drewno, uległ przemysłowemu przetworzeniu i wzbogaceniu licznymi dodatkami – podkładami z tworzyw sztucznych, powłokami z laminatu itd. Warstwa wierzchnia to papier z nadrukiem nałożony na wielowarstwową powłokę z laminatu HPL zabezpieczony tak zwanym filmem, czyli przezroczystą, mocną powłoką ochronną z melaminy. Przykrywa on rdzeń z drewnopochodnej płyty – twardej HDF lub coraz rzadziej stosowanej MDF. Spodnia warstwa przeciwprężna z tworzywa sztucznego lub papieru usztywnionego melaminą niweluje naprężenia mogące wykrzywić panel. Panele laminowane coraz lepiej naśladują drewno – nie tylko jego wzór, ale też fakturę. Nadruk warstwy wierzchniej może być dowolny, coraz więcej jest np. wzorów naśladujących płytki ceramiczne oraz motywy roślinne bądź abstrakcyjne. Ich wykończenie może być matowe, satynowe bądź błyszczące. Mają długość od 40 do 250 cm i szerokość od 9 do 33 cm. Mogą mieć też wymiary niestandardowe, na przykład 30 x 30, 40 x 40 lub 62 x 62 cm. Grubość paneli laminowanych to od 7 do 12 mm.

WYKŁADZINY

Wykładziny naturalne. Propozycją dla osób ceniących produkty ekologiczne są podłogi bambusowe. Bambus jest gatunkiem trawy, którego ogromnym atutem jest bardzo szybko rosnąca (nawet do 50 cm na dobę) i ulegająca drewnieniu łodyga. Pozwala to na wykorzystanie jej do produkcji desek bez równoczesnego zmniejszenia jej globalnych zasobów. Materiały posadzkowe wykonane z trawy bambusowej są niezwykle trwałe, ich odporność na ścieranie i uszkodzenia przekracza np. twardość dębu. Podłoga zrobiona z trawy bambusowej ma ciekawą fakturę i barwę, które znakomicie sprawdzają się w nowoczesnej aranżacji wnętrz.
Sizal. Jest materiałem produkowanym z łodyg agawy, bardzo trwałym i odpornym na ścieranie. Charakteryzuje się naturalnym, surowym wyglądem, występuje w szerokiej gamie odcieni, wzorów i faktur. Jednak wykładziny z sizalu nie powinno się układać w łazience lub kuchni, gdyż włókna agawy pod wpływem wilgoci mogą zmieniać kształt i rozmiar. Dlatego w pomieszczeniach o podwyższonej wilgotności lepiej zastosować wykładziny z trawy morskiej, które poza dużą odpornością na działanie wody są trwałe i mają właściwości antystatyczne.
Wykładziny elastyczne. Również wśród wykładzin elastycznych znajdziemy produkty ekologiczne, tj. linoleum i kauczuk. Linoleum uznawane jest za jedno z najzdrowszych i najbardziej higienicznych pokryć podłogowych. Jest odporne na uszkodzenia i zarysowania. Nie zniszczy go nawet żar z papierosa. Linoleum to mie - szanka mączki drzewnej, oleju lnianego, żywic, wapieni oraz pigmentów sprasowanych z podkładem z juty naturalnej. Dzięki surowcom, z jakich zostało wykonane, ma właściwości antybakteryjne i nie zawiera szkodliwych substancji. Do produkcji wykładzin wykorzystuje się też wysokiej jakości kauczuk, wypełniacze mineralne i pigmenty przyjazne środowisku. Dzięki długiej żywotności, tłumieniu dźwięków (w zależności od grubości od 8 do 16 dB), antystatyczności, odporności na ścieranie, zabrudzenia i ogień, atrakcyjnym kolorom oraz wyróżniającym je spośród innych wykładzin elastycznych fakturom mogą być inspiracją do zaaranżowania niebanalnego wnętrza. „Ekopozytywni” wielbiciele miękkich pokryć podłogowych powinni natomiast wybrać wykładziny i dywany z wełny naturalnej, z użyciem naturalnych barwników.

POSADZKI PRZEMYSŁOWE

Z założenia mają być układane w miejscach narażonych na bardzo duże obciążenia mechaniczne, kontakt z substancjami chemicznymi, które mogą trwale barwić lub uszkadzać powierzchnię, z wodą i zmienną temperaturą. Można wybierać spośród kilku rodzajów takich posadzek – powstałych z suchych posypek nawierzchniowych, z cienkowarstwowych powłok jastrychowych, a także z żywic epoksydowo-poliuretanowych.
Posadzki żywiczne. Głównym składnikiem są żywice – epoksydowe, poliuretanowe lub odporne na chemikalia – winyloestrowe. Są sprzedawane w kilku wariantach kolorystycznych. Wykorzystując je w budownictwie mieszkaniowym, używa się systemów bardzo zbliżonych do tych o zastosowaniach p r z e m y s ł o w y c h . W b u d o w n i c t w i e mieszkaniowym cenione są za możliwość uzyskania gładkiej bezspoinowej powierzchni podłogi. Ich zaletą jest możliwość łączenia z innymi okładzinami posadzkowymi. Żywice mogą tworzyć powłoki bezbarwne (widać przez nie to, co jest w nich zatopione lub ułożone pod nimi). Można je też wykańczać, malując farbami lub lakierami epoksydowymi.

W STRONĘ EKOLOGII

Posadzka z certyfikatem
Coraz większym zainteresowaniem Polaków cieszy się atest FSC (Forest Stewarship Council). Jest to dobrowolny certyfikat przyznawany producentom oraz sprzedawcom wyrobów drewnianych świadczący o przestrzeganiu zasad ekologii w procesach produkcji leśnej. Kupując produkty drewniane oznaczone FSC, możemy być pewni, że pochodzą one z lasu zarządzanego zgodnie z dobrem przyrody, a także dobrem żyjących na jego terenie zwierząt. Firmy, których produkty uzyskały znak FSC, umieszczają jego logo na etykietach swoich wyrobów. Znakiem FSC mogą być objęte nie tylko materiały drzewne, tj. tarcica, podłogi czy meble, ale także drewnopochodne, które wyprodukowane zostały z certyfikowanego surowca, jak płyty, sklejki, a nawet papier.