Artykuły

Prostota w cenie

Kształty dachów sprzyjające oszczędzaniu energii. Ze względu na kształt dachy mogą być: płaskie, jednospadowe, dwuspadowe, czterospadowe, wielospadowe, namiotowe, naczółkowe, mansardowe. Różnią się one nie tylko wyglądem, ale też kosztami wykonania. Zarówno w domach z poddaszem użytkowym, jak i nieużytkowym za najbardziej energooszczędne uznaje się dachy jednospadowe (pulpitowe) oraz dwuspadowe, ponieważ proporcja ich powierzchni do kubatury domu jest najmniejsza. Oznacza to mniejsze zapotrzebowanie na energię niezbędną do ogrzewania budynku. Okapy energooszczędnych dachów nie mogą być też zbyt szerokie, bo wtedy zacieniają znajdujące się w ścianach okna, przez które ciepło promieni słonecznych dociera do wnętrz. Dodatkowo na dużych prostych połaciach takich dachów łatwo jest zainstalować kolektory słoneczne.
Specjalistyczne materiały. Dzisiaj budowa dachu to proces bardzo skomplikowany, wymagający nie  tylko znajomości sztuki budowlanej, ale też aktualnie używanych materiałów. Pod podobnie brzmiącymi nazwami materiałów kryją się produkty o różnym przeznaczeniu, np. folia paroszczelna i folia paroprzepuszczalna wstępnego krycia. Większość to materiały specjalnego zastosowania, pomylenie ich grozi błędami poważnymi w skutkach, dlatego do budowy dachu należy zatrudnić wysokiej klasy specjalistów.
Nowoczesne izolacje i rozwiązania systemowe pokryć. Rozwiązania systemowe pokryć dachowych sprzyjają oszczędzaniu energii. Oprócz samego materiału pokryciowego producenci oferują wiele akcesoriów i elementów gwarantujących szczelność i trwałość dachu. Dzięki rozwiązaniom systemowym pokryć i nowoczesnym materiałom izolacyjnym dach przestaje być jedną z kluczowych przegród narażonych na utratę ciepła.
Podążanie za ekologią. Coraz większą wagę przywiązuje się do tego, aby materiały stosowane do konstrukcji dachu i jego pokrycia spełniały kryteria ekologiczności, tzn. możliwość ponownego wykorzystania, trwałość pokrycia, ważne jest również to, by były one wykonane z surowców odnawialnych, a ich energochłonność w procesie powstania była jak najniższa. Ważnym kryterium ekologiczności jest także zdrowie mieszkańców – warunek ten spełniają zarówno chemia użyta do budowy dachu, jak i materiały izolacyjne.
Dachy płaskie – moda i ekonomia. Mają najmniejszy stosunek powierzchni dachu do kubatury domu. Stropodachy – niezależnie, czy są wentylowane, czy niewentylowane (pełne) – muszą być dobrze ocieplone i starannie zaizolowane przed wodą i wilgocią, bo na nich w porównaniu z dachami spadzistymi dłużej zalega śnieg i lód. Więcej problemów dla projektanta stwarza także rozwiązanie odprowadzania wody deszczowej z dachu. Na dachu płaskim można również bez problemu umieścić kolektory, ustawiając dowolnie kąt nachylenia i ich orientację względem słońca. Powierzchnię dachów płaskich chętnie wykorzystuje się jako taras lub obsadza roślinnością, tworząc dachy zielone.

WIĘŹBA DACHOWA 

Wybór konstrukcji oraz kształtu dachu zależy między innymi od przeznaczenia budynku (w tym rozmiarów i rozpiętości dachu) oraz warunków klimatycznych (takich jak siła wiatru, ilość opadów i czas zalegania śniegu). 
Warto wiedzieć, że standardowo projektuje się takie więźby, na których można położyć dowolne pokrycie, począwszy od blachy, skończywszy na dachówkach cementowych i ceramicznych. Podstawowym błędem jest założenie, że tzw. lekkie pokrycia (jak blacha, papa czy gonty) potrzebują dużo delikatniejszej i lżejszej więźby. Nie jest to prawdą. Rodzaj pokrycia tylko w niewielkim stopniu wpływa na konstrukcję więźby. Znacznie ważniejsza jest suma obciążeń własnych dachu, jego ocieplenia i wykończenia oraz zewnętrzne warunki atmosferyczne. Więźba musi wytrzymać bardzo silne podmuchy wiatru oraz ciężar zalegającego śniegu o wartości 100-150 kg na metr kwadratowy, a dla okolic górskich nawet powyżej 200 kg. 
Proces projektowania, dobór odpowiedniej konstrukcji oraz przekrojów odbywa się po dokładnych obliczeniach statyczno- -wytrzymałościowych, a głównymi parametrami przyjmowanymi do obliczeń są: kąt nachylenia dachu, odległość między ścianami, rodzaj stosowanego pokrycia dachowego, możliwości podparcia konstrukcji, strefy wiatrowe dotyczące lokalizacji budynku. 
W domach jednorodzinnych i niektórych wielorodzinnych najbardziej popularnym rodzajem konstrukcji dachu jest więźba drewniana. Wykonuje się ją głównie z drewna sosnowego, ewentualnie świerkowego, natomiast drobne elementy (wkładki, kołki itp.) z gatunków twardych: dębu, akacji lub innych o podobnych właściwościach. Drewno powinno być odpowiednio wysuszone (maksymalnie może mieć 20% wilgotności), a także zabezpieczone przed działaniem czynników biologicznych oraz ognia.

POPULARNE KONSTRUKCJE DACHOWE 

Więźba krokwiowa – to najprostsza konstrukcja stosowana, gdy rozpiętość ścian zewnętrznych budynku nie przekracza 7 m, a nachylenie połaci dachowej 40- -60°. Podstawowym elementem nośnym jest para krokwi połączonych ze sobą w kalenicy, rozstawionych w odstępach 70- -100 cm. Ich dolne końce mogą być mocowane do poziomej belki ściągowej będącej jednocześnie konstrukcją nośną stropu lub do murłat ułożonych na stropie bądź na wierzchu ścian kolankowych. Przy takim rozwiązaniu zarówno mocowanie krokwi do murłat, jak i murłat do konstrukcji budynku musi być bardzo solidnie wykonane, ponieważ od tego zależy stabilność i bezpieczeństwo dachu. Dopuszczalna długość pojedynczej krokwi to 6 m. Zalety tego rozwiązania to łatwość i szybkość wykonania oraz niski koszt. Wady to: ograniczone zastosowanie, częste występowanie krzywizny powierzchni ze względu na długie odcinki (z braku podparcia) krokwi i działanie sił rozpychających (na zewnątrz) mury. 

Więźba krokwiowo-belkowa – para krokwi oraz belka pozioma drewnianego stropu tworzą łącznie trójelementowy wiązar oparty na zewnętrznych ścianach budynku. Belki tworzące ten poziomy strop drewniany mogą być oparte bezpośrednio na murze lub na murłacie. Konstrukcja ta jest stosowana, gdy rozpiętość ścian zewnętrznych budynku nie przekracza 6-7 m. Podstawowym elementem nośnym jest para krokwi połączonych ze sobą w kalenicy, rozstawionych w odstępach 80-120 cm. Dopuszczalna długość pojedynczej krokwi to 7 m. Więźba krokwiowo-jętkowa – stosowana jest tam, gdzie rozpiętość między ścianami zewnętrznymi wynosi 8-11 m, a kąt nachylenia połaci dachowej zamyka się w przedziale 25-67° (w praktyce zalecane są konstrukcje o pochyleniu co najmniej 35°). Przy tak dużych rozpiętościach stosowanie więźb krokwiowych przestaje być ekonomiczne (dla zapewnienia odpowiedniej sztywności konstrukcji należałoby stosować krokwie o bardzo dużych przekrojach), często projektuje się właśnie więźby, w których każda para krokwi rozparta jest mniej więcej w połowie długości poziomym elementem zwanym jętką. Konstrukcja ta jest modyfikacją typowego dachu krokwiowego z zastosowaniem przy każdej parze krokwi jętki poziomej. Projektowana jest najczęściej wtedy, gdy długość jętki nie przekracza 3,5 m. Jętki poziome bardzo często są potem wykorzystywane jako element konstrukcji sufitu poddasza użytkowego. Zalecany rozstaw krokwi przy tym rozwiązaniu to 70-100 cm. Przy rozpiętości dachu 9-12 m stosuje się też tzw. więźbę płatwiowo-jętkową, która składa się z par krokwi rozpartych jętkami opartymi na dodatkowej jednej lub dwóch ścianach stolcowych. Ściany te potrzebne są ze względu na długie jętki, co usztywnia całą konstrukcję dachu. 

Więźba płatwiowo-kleszczowa – stosowana jest wtedy, gdy rozpiętość ścian wynosi ponad 11 m. Podporami krokwi są nie tylko murłaty, ale też płatwie pośrednie podpierające krokwie mniej więcej w połowie rozpiętości. Płatwie podparte są słupkami stojącymi na tzw. płatwiach (podeszwach) stropowych lub bezpośrednio na stropie. Całość więźby usztywniają poziomo kleszcze – podwójne belki wiążące końce słupów z opartymi na nich krokwiami. Kleszcze montuje się co trzecią lub co czwartą parę krokwi. Taka konstrukcja dachu równomiernie przenosi nacisk na cały budynek oraz ze względu na wielość sztywnych podparć zapewnia najrówniejszą połać dachową. Wadą jest częściowe ograniczenie swobodnego dysponowania przestrzenią użytkową poddasza.

IZOLACJA DACHU 

Warstwy izolacyjne dachu powinny być tak skonstruowane, aby umożliwiały odprowadzenie wilgoci z termoizolacji. Wilgoć w izolacji termicznej obniży diametralnie jej parametry termoizolacyjne. Wiatroizolacja. W przypadku pokrycia dachów skośnych domów z poddaszem użytkowym należy pamiętać o umożliwieniu odprowadzenia wilgoci, która może pojawić się w warstwie termoizolacji. Wilgoć tę odprowadzamy dzięki zastosowaniu szczeliny wentylacyjnej pomiędzy wiatro- i termoizolacją lub też zastosowaniu folii paroprzepuszczalnej układanej bezpośrednio na termoizolacji. Folie dachowe (folie wstępnego krycia, w skrócie FWK) chronią przed infiltracją wody opadowej i umożliwiają odparowanie wilgoci z termoizolacji na zewnątrz. W zależności od zdolności przepuszczania pary wodnej rozróżnia się dwa rodzaje folii. 

Folie niskoparoprzepuszczalne – są wytwarzane z folii polietylenowej lub membrany polipropylenowej. Najczęściej wzmacnia się je siatką z polietylenu, polipropylenu HDPE lub włókna szklanego. Dostępne są także folie z warstwą antykondensacyjną, wchłaniającą nadmiar wilgoci z powietrza. Przy zastosowaniu folii niskoparoprzepuszczalnej konieczne jest pozostawienie szczeliny wentylacyjnej między folią a ociepleniem. 

Folie wysokoparoprzepuszczalne (nazywane też membranami dachowymi) – są produkowane jako jednowarstwowe, z polietylenu HDPE oraz jako dwuwarstwowe, z polietylenu i poliestru. Można je układać bezpośrednio na ociepleniu. 

Izolacja termiczna. Do ocieplania dachów spadzistych stosuje się przede wszystkim płyty lub – najczęściej – maty z wełny mineralnej o dużej sprężystości i małym ciężarze objętościowym (12-15 kg/m3). Szczególnie korzystna jest wełna szklana – lżejsza od skalnej. Do izolowania dachów spadzistych można też używać płyt ze sprężystego styropianu. Dzięki fabrycznie wykonanym nacięciom sprężynują i wypełniają przestrzenie między krokwiami. Do układania na krokwiach służą również specjalne sztywne płyty z polistyrenu ekstrudowanego XPS lub pianki poliuretanowej PIR. 

Paroizolacja. Folie paroszczelne chronią izolację termiczną przed wnikaniem w nią pary wodnej powstającej podczas eksploatacji domu. Produkowane są jako jednolub kilkuwarstwowe. Szczególną cechę mają folie wzmacniane włókniną, bowiem wchłaniają wilgoć, a następnie odparowują ją przy wyższej temperaturze powietrza. Powinno się stosować folie zbrojone, które pomiędzy warstwami tworzywa mają zatopioną siatkę z mocnego polipropylenu. Są one odporne na rozerwanie oraz inne uszkodzenia mechaniczne. Na powierzchni folii znajdują się oznaczenia informujące, która strona ma być wierzchnia. 

Wykańczanie poddasza. Najbardziej popularne jest wykończenie poddasza płytami gipsowo-kartonowymi. Przykręca się je do krokwi lub stelaża podtrzymującego drugą warstwę ocieplenia. Dzięki mocowaniu płyt do stelaża ograniczona jest do minimum możliwość powstawania pęknięć spowodowanych pracą więźby. 

POKRYCIA DACHOWE

Dachówki ceramiczne.
Podstawowym surowcem do ich produkcji jest glina. Waga pokrycia ceramicznego to 40-75 kg/m2. Trwałość tego pokrycia wynosi nawet 100 lat. Dachówki są odporne na warunki atmosferyczne, m.in. na kwaśne deszcze i duże różnice temperatury. Są też mało nasiąkliwe i mrozoodporne. Ponadto pokrycie jest niepalne i bardzo dobrze tłumi hałas. Łatwo naprawić uszkodzone fragmenty pokrycia, ponieważ wymienia się tylko pojedyncze elementy. 
Podstawowymi kształtami dachówek ceramicznych są: karpiówka, mnich-mniszka, esówka/holenderka, rzymska/marsylka. Stale jednak przybywa nowych modeli o różnych kształtach i kolorach, dzięki czemu nawet najbardziej wymagający czy ekscentryczni klienci mogą wybrać coś dla siebie. W ostatnich latach najpopularniejsze są tzw. dachówki zakładkowe oraz dachówki wielkopowierzchniowe, których stosowanie pozwala na maksymalną optymalizację czasu wykonania pokrycia dachowego oraz wpływa korzystnie na szczelność i estetykę dachu. 
Pochylenie połaci dla dachówek ceramicznych wynosi według Polskiej Normy od 11° do 50°, jednakże zalecany kąt nachylenia połaci dachu pod pokrycie ceramiczne wynosi 35-50°, przy czym wartości te są różne dla różnych rodzajów dachówek. Przy połaci o nachyleniu większym niż 45° dachówki trzeba przymocować do łat gwoździami, drutem lub specjalnymi łącznikami (spinkami), zaś przy mniejszym niż 20° układa się je na sztywnym poszyciu z desek lub płyt drewnopochodnych zabezpieczonych papą bądź folią izolacyjną.
Dachówki zakładkowe na górnych i bocznych krawędziach mają fabrycznie wyprofilowane zakładki, które podczas układania dachówek zachodzą na siebie, tworząc zamki ułatwiające dopasowanie i zwiększające szczelność pokrycia. Dachówki zakładkowe mają też tzw. zamki dolne do zahaczania nimi o łaty więźby dachowej, co czyni połać bardziej stabilną. Oprócz dachówek o tradycyjnej wielkości są tzw. dachówki wielkoformatowe – ich zużycie na m2 dachu jest mniejsze niż w przypadku dachówek o standardowych wymiarach. Na rynku polskim niepodzielnie królują dachówki przypominające na przekroju poprzecznym falę, ale coraz odważniej klienci sięgają także po dachówki płaskie. 
W ofercie producentów znajdują się dachówki o różnej fakturze powierzchni. Osiąga się to dzięki zróżnicowanej technologii produkcji – mogą być więc dachówki naturalne, angobowane i glazurowane.

Dachówki naturalne – w większości mają charakterystyczny ceglastoczerwony kolor. Dostępne są jednak także w różnych odcieniach czerwieni i brązu. Ich powierzchnia nie jest niczym wykańczana. 
Dachówki angobowane dostępne są w największej liczbie kolorów. Przed wypalaniem pokrywane są cienką warstwą angoby, czyli specjalnej glinki z dodatkami tlenków. Warstwa ta zabezpiecza elementy przed niekorzystnym wpływem czynników atmosferycznych i zwiększa ich trwałość. W tej grupie znajdują się również dachówki cieniowane, powlekane dwoma rodzajami angoby. Najczęściej spotykane kolory to czerwony, brązowy i antracytowy, ponadto: zielony, niebieski, a nawet czarny. 
Dachówki glazurowane, czyli szkliwione, po wypaleniu są pokrywane szkliwem i ponownie wypalane. Wyroby mają gładką powierzchnię i połysk, są bardziej odporne na wilgoć i zabrudzenia niż dachówki naturalne czy angobowane. Również w tej grupie dachówek oferta kolorów jest bogata.

Dachówki cementowe.
Są podobne do dachówek ceramicznych. Wytwarza się je natomiast z tańszych materiałów i przy zastosowaniu prostszej technologii produkcji. Surowcem podstawowym do produkcji jest beton. Waga pokrycia cementowego wynosi 35-50 kg/m2. 
Aby uzyskać gładką i nienasiąkliwą powierzchnię, dachówki zazwyczaj pokrywa się dwiema warstwami farby akrylowej: pierwszą nakłada się na uformowane elementy, zanim masa zdąży związać, a drugą na całkowicie wyschnięte. Oprócz takiego wykończenia dachówki cementowe zwykle są barwione w masie. Dachówki cementowe są niepalne, nienasiąkliwe, mrozoodporne – wytrzymują 100 cykli zamrażania oraz rozmrażania – i odporne na promieniowanie UV. Ich trwałość obliczana jest na 70-100 lat. Oferta kształtów dachówek cementowych jest mniejsza niż ceramicznych. Wytwarzane są m.in. pojedyncze i podwójne esówki, podwójne rzymskie, staroniemieckie oraz dachówki w kształcie prostokąta czy karpiówki. Najczęściej spotykane kolory to różne odcienie czerwieni i brązu, szary, grafitowy oraz czarny. Powierzchnia może być matowa, półmatowa lub z połyskiem. Dachówki cementowe układa się zwykle na dachach o kącie nachylenia połaci 22-60°, ale można też nimi kryć dachy o mniejszym spadku (nawet o kącie nachylenia 10°), układając je na pełnym deskowaniu pokrytym papą lub folią, po zastosowaniu dodatkowego uszczelnienia, oraz o większym spadku (nawet pionowym), przymocowując każdą dachówkę do drewnianych łat.

Miedź – to najtrwalsze ze znanych pokryć dachowych; może wytrzymać nawet 300 lat. Jednak ze względu na wysoką cenę w domach jednorodzinnych nie jest popularne. Blacha miedziana pod wpływem czynników atmosferycznych pokrywa się patyną w charakterystycznym – najpierw brązowym, następnie czarnym, a w końcu zielonym – kolorze. Patyna stanowi warstwę ochronną znacznie zwiększającą trwałość materiału. Produkowane są także blachy sztucznie patynowane, po to aby dach z upływem czasu nie zmienił wyglądu. 
Aluminium – pokrycia z tego metalu są lekkie, łatwe w obróbce i odporne na korozję. Aluminium jest powlekane ochronną warstwą pasywacyjną, a następnie od spodu lakierem epoksydowym, z wierzchu natomiast barwną powłoką poliestrową odporną na działanie promieniowania UV. 
Cynk – trwałość tych pokryć ocenia się na 30 lat. Również w tym przypadku stosowane są powłoki ochronne zwiększające trwałość blachy. W domach jednorodzinnych już się ich raczej nie stosuje. Dostępne są za to blachy tytanowo-cynkowe – znacznie trwalsze (100-120 lat), ale dużo droższe. Blachy tytanowo-cynkowe podobnie jak miedź z czasem pokrywają się warstwą ochronną – patyną. Na rynku dostępne są blachy tytanowo-cynkowe naturalne lub wstępnie sztucznie patynowane, nadające blasze charakterystyczny szlachetny wygląd. Typową cechą blach tytanowo-cynkowych jest reakcja z solami impregnacyjnymi, którymi powinien być nasączony ich podkład drewniany. Niezastosowanie specjalnej membrany separującej, szczególnie na elementach poziomych, doprowadzi do szybkiej korozji takiej blachy.

Materiały bitumiczne. 
Do tej grupy pokryć dachowych należą dachówki bitumiczne (zwane też gontami), faliste płyty bitumiczne oraz papy. Do ich produkcji stosuje się materiał pochodzenia organicznego – masę bitumiczną. Stanowi ona izolację przeciwwilgociową – im grubsza jej warstwa, tym szczelniejsze pokrycie. Pokrycia te są lekkie, trwałe, łatwe w montażu i odporne na uszkodzenia. Są przy tym tanie. 1 m2 pokrycia dachu dachówkami bitumicznymi wynosi 8-13 kg. Grubość pap zgrzewalnych wynosi 4-5 mm, a 1 m2 pokrycia waży 4-6 kg. Dachówkami bitumicznymi można pokrywać dachy o kącie nachylenia 12-90°. Falistymi płytami bitumicznymi można pokrywać dachy o nachyleniu połaci 5-90° oraz łukowe o promieniu krzywizny 5-9 m. 
Dachówki bitumiczne – zwane gontami bitumicznymi – są to prostokątne pasy długości ok. 1 m i szerokości 30-35 cm. Dolne krawędzie pasów wykrojone są w różne kształty, np. trójkąta, prostokąta, trapezu lub łuski. Wycięcia te decydują o wyglądzie gotowego dachu. 
Rdzeń dachówki bitumicznej (gontu bitumicznego) stanowi włóknina szklana lub mieszanka włókniny szklanej i tworzywa sztucznego – ognioodporna i wytrzymała na rozciąganie. Włóknina z obu stron pokryta jest masą bitumiczną, która zapobiega przedostawaniu się przez dachówkę wilgoci. Warstwę wierzchnią zaś tworzy posypka mineralna – z pokruszonego granulatu bazaltowego lub łupka kamiennego. Posypka nadaje dachówce barwę i fakturę oraz chroni ją przed promieniami UV. Od spodu dachówka zabezpieczona jest posypką piaskową lub specjalną folią. Są także dachówki pokrywane miedzią. 
Dachówki bitumiczne są odporne na czynniki atmosferyczne, nienasiąkliwe, giętkie, elastyczne i dobrze tłumią dźwięk kropli deszczu. Trwałość pokrycia jest obliczana na 30-50 lat. Warto kupić dachówki samowulkanizujące, które po ułożeniu, pod wpływem wysokich temperatur, dodatkowo się uszczelnią. Pasy dachówek od spodu pokryte są klejem bitumicznym, osłoniętym na czas transportu folią. Przed ułożeniem pokrycia zabezpieczenie się zdejmuje, a klej pod wpływem nagrzewania się od promieni słonecznych rozpuszcza się i skleja ze sobą dachówki. Gonty bitumiczne świetnie nadają się zarówno na dachy połaciowe, jak i na dachy niewielkich altan ogrodowych. Szeroki wybór kolorów i kształtów to dodatkowy atut tych pokryć dachowych. 
Bitumiczne płyty faliste – są odporne na szkodliwe działanie czynników atmosferycznych, w tym promieniowanie UV, nie odbarwiają się, nie kruszą i mają wysoką izolacyjność akustyczną, a ich trwałość określa się na około 20-25 lat. Płyty barwione są w masie i utwardzane żywicą, dzięki czemu nie łuszczą się i nie blakną. Różnią się wysokością, a także szerokością fali. Najczęściej spotykane kolory to: brązowy, zielony, czerwony, czarny. Producenci oferują elementy uzupełniające i akcesoria ułatwiające wykonanie pokrycia oraz poprawiające jego estetykę: gąsiory, wywietrzniki, listwy okapowe itp. Można też kupić przezroczystą płytę z poliwęglanu, o identycznych przetłoczeniach jak płyta bitumiczna, która umożliwia dopływ światła dziennego do pomieszczeń na poddaszu. 
Papy zgrzewalne – warstwa środkowa (osnowa) wykonana jest z tkaniny poliestrowej lub szklanej niewchłaniającej wilgoci i odpornej na butwienie, z obu stron pokrytej bitumem. Niektórzy producenci łączą tkaninę poliestrową z welonem z włókien szklanych. Osnowa to warstwa nośna pokrycia. Zespolona jest z materiałem bitumicznym, co zapobiega zmianom kształtu pokrycia pod wpływem temperatury i wilgoci, zapewnia także odporność mechaniczną papy, przeciwdziała jej rozerwaniu podczas układania i pod wpływem ruchów podłoża. Powierzchnia licowa papy pokryta jest gruboziarnistą posypką chroniącą przed promieniowaniem słonecznym, wiatrem, deszczem, wahaniami temperatury i rozmiękczaniem. Istotnym parametrem jest gramatura papy określająca ciężar użytej osnowy na 1 m² wyrobu. Im wyższa gramatura, tym lepiej. Papa po podgrzaniu spodniej warstwy palnikiem gazowym łatwo przykleja się do podłoża. Ważny jest też sposób zgrzania papy: przegrzanie materiału, jak również niedostateczne podgrzanie spowoduje utratę zakładanych właściwości izolacyjnych. Na rynku dostępne są też papy samoprzylepne, które przyklejają się do podłoża pod własnym ciężarem. Spośród wymienionych pokryć papy mają najszersze zastosowanie. Oprócz bowiem pap tzw. wierzchniego krycia, które mogą stanowić warstwę wykańczającą dachu, są również papy podkładowe stosowane pod inne rodzaje pokryć. 

Płytki włókno-cementowe. 
Nie zawierają azbestu, są trwałe, odporne na zmienne warunki atmosferyczne, promieniowanie UV, wilgoć oraz na butwienie i korozję biologiczną. Mają grubość 4-6 mm. Licową powierzchnię płytek pokrywa się farbą akrylową, akrylowo-silikonową, a nawet miedzią. Płytki mogą być kwadratowe o ściętych przeciwległych narożnikach, prostokątne pełne, ze ściętymi bądź zaokrąglonymi narożnikami oraz wyglądem przypominające płaskie dachówki ceramiczne. Pokrycie z płytek włókno-cementowych można układać na dachach o kącie nachylenia większym niż 20°.

ODPROWADZANIE WODY Z DACHU 

Podstawowymi elementami systemu orynnowania są rynny i rury spustowe. Do ich mocowania służą określone akcesoria. Konieczne są też rury, które odprowadzą wodę opadową poza budynek. Do zmiany kierunku przebiegu przeznaczone są narożniki wewnętrzne lub zewnętrzne. Niekiedy zamiast rur spustowych instalowane są łańcuchy. W miejscach, gdzie nie można zamocować rur spustowych, w odpływach rynien zakładane są tzw. rzygacze. Projekt odwodnienia musi być przygotowany dla konkretnego budynku.

Materiały.
Najczęściej do produkcji wykorzystywana jest ocynkowana blacha stalowa – w celu zwiększenia trwałości i nadania koloru elementy są pokrywane powłokami dekoracyjno-ochronnymi z lakieru, plastizolu bądź poliestru. Nadal produkowane są tanie rynny jedynie ocynkowane. Materiał jest stabilny wymiarowo w zmiennych warunkach atmosferycznych, jednak mało odporny na uszkodzenia mechaniczne. Trwałość systemów stalowych szacuje się na 30-50 lat, jednak w dużym stopniu wpływają na nią warunki atmosferyczne i zanieczyszczenie powietrza. Miedź i tytan-cynk – są to najdroższe systemy orynnowania, jednak również najtrwalsze. Trwałość miedzi określa się na około 150 lat. Powierzchnia tego materiału może być fabrycznie patynowana, ocynkowana lub powleczona akrylem. Stosując orynnowanie miedziane, należy unikać jego bezpośredniego kontaktu z blachą stalową i aluminiową. 
Aluminium – elementy są pokrywane powłoką antykorozyjną i akrylem, lakierem lub poliestrem. Łączy się je na nity i uszczelnia miejsca połączeń silikonem. Niektórzy producenci oferują rynny w dowolnej długości, formowane bezpośrednio na budowie. Trwałość aluminiowego orynnowania jest liczona na 70 lat i jest ono odporne na sól zawartą w powietrzu oraz kwaśne deszcze. 
PCW – do produkcji elementów orynnowania wykorzystywany jest nieplastyfikowany polichlorek winylu odporny na uszkodzenia mechaniczne i barwiony w masie na różne kolory. Rynny takie nie wymagają konserwacji. Dobrze sprawdzają się w rejonach nadmorskich. Trwałość systemów z PCW jest obliczana na ok. 50 lat.